Poëtegem (20)

 Chapter 11 (Tao Te Ching)

 We join spokes together in a wheel,
but it is the center hole
that makes the wagon move.

We shape clay into a pot,
but it is the emptiness inside
that holds whatever we want.

We hammer wood for a house,
but it is the inner space
that makes it livable.

We work with being,
but non-being is what we use.

Bijdrage door Annie Lens

Mooie beelden (25)

Poëtegem (19)

To his love (Edmund Spencer)

One day I wrote her name upon the strand,

But came the waves and washed it away:

Again I wrote it with a second hand,

But came the tide, and made my pains his prey.

"Vain man," said she, "that dost in vain assay,

A mortal thing so to immortalize;

For I myself shall like to this decay,

And eke my name be wiped out likewise."

"Not so," (quot I) "let baser things devise

To die in dust, but you shall live by fame:

My verse your vertues rare shall eternize,

And in the heavens write your glorious name:

Where whenas death shall all the world subdue,

Our love shall live, and later life renew."

Mooie woorden (28)

Met sasse = jas of vest zijn de drie puntjes ingevuld en het laatste raadsel opgelost, waarvoor dank aan Geert.

In de reeks Zuidwestoostvlaamse gezegden, krijgen we deze week:

Woir dater domp es, ester vier, zeitie, en ie omstak zeen sigrette an ne pirdestront

Mooie beelden (24)

Mooie zinnen (9)

Vele jaren later, staande voor het vuurpeloton, moest kolonel Aureliana Buendia denken aan die lang vervlogen middag, toen zijn vader hem meenam om kennis te maken met ijs.

(Honderd jaar eenzaamheid, G.G. Marquez)

Leestips (36)

Tijd voor wat leestips voor de komende herfst. Ik schreef eerder lovend over Alice Munro, en we lazen een bundel, die niet iedereen even hoog prees. Toch moet het Nobelcomité onze lof gelezen of gehoord hebben, met het gekende gevolg. Goed zo!

 

Wie het korte verhaal niet erg op prijs stelt, kan zich tegoed doen aan De bekentenis van Adria van de Catalaanse schrijver Jaume Cabré, goed voor 680 bladzijden. Een verbeterde Zafon, zou ik zeggen: een zoon van een foute vader schrijft zijn levensverhaal neer voor zijn verloren grote liefde. Alzheimer begint toe te slaan, wat het verhaal de nodige bokkensprongen meegeeft. Het is dus oppassen geblazen. We  bevinden ons in een oud klooster in de Spaanse bergen  voor, tijdens en na de inquisitie, in Cremona waar een uitzonderlijke viool gebouwd wordt, in Rome of liever Vaticaanstad, in Auschwitz, in Antwerpen, en uiteraard in Barcelona bij een gewiekst antiquair die niet geplaagd wordt door veel gewetensproblemen, en zo obsessief verzamelt dat alles moet wijken voor zijn bezittingsdrang. Zoonlief verdient enkel aandacht als hij zich vertoont als genie (12 talen, vioolvirtuoos ..).  Een meesterlijke zoektocht naar het hoe en het waarom van menselijke relaties, en vooral van goed en kwaad. Beklijvend!

Eenzelfde zoektocht naar goed en kwaad in Zeezwijgen van Nicol Ljubic, de eerste roman over het Joegoslaviëtribunaal, slechts 192 bladzijden, of hoe de liefde tussen een Kroatische jongen en een Servisch meisje onmogelijk wordt door de nasleep van een oorlog waar ze niet aan deelnamen, maar waarvan ze dus verlate slachtoffers zijn. Hier ook de vraag: hoe leeft een zoon/dochter verder met de al dan niet bewezen fout(en) van de vader, of liever hoe normaal kan je leven zijn met zo’n een erflast. Boeiend!

Over goed en kwaad gesproken : een absolute aanrader -non fictie- is De Bonobo en de tien geboden van de beroemde Nederlands-Amerikaanse primatoloog Frans De Waal. Hij bewijst (nog eens, zie zijn rijke bibliografie) dat moreel besef ook bestaat in het dierenrijk. Aan de hand van heel wat boeiend bewijsmateriaal stelt hij vragen rond de evolutie, het eigene van de mens en de religie. Inspirerend!

Verrassend naast dit boek is de laatste novelle(?) van Peter Verhelst Geschiedenis van een berg (104 blz) , een typische Verhelst met de nodige onduidelijkheden, waar in feite dezelfde vraag aan bod komt. Een prachtig verhaal in een weergaloze stijl! (Wie er niet bij was -velen dus- op de BOEKSPREKERS, o.a. voor Peter Verhelst en Carll Cneut, had ongelijk)

Mooi ook de jongste John Berger, Ten huwelijk (1995, heruitgave 2013, slechts 186 blz). Een mooi liefdesverhaal in tijden van aids. Goed voor een aangename avond bij het haardvuur.

Aan de slag dus, voor elk wat wils!

Bijdrage door Luc

Leestips (35)

In Dit zijn de namen van Tommy Wieringa lopen twee verhalen parallel aan elkaar doorheen het boek, tot ze halfweg in elkaar haken. In verhaal één is Pontus Beg politiecommissaris in een stad op haar retour in Oost-Europa. Veel zin in het leven heeft hij niet meer, behalve als zijn huishoudster af en toe het bed met hem wil delen.  Als hij plots op het spoor komt van zijn joodse roots, raakt hij daar zo van in de ban dat hij op zoek gaat naar zijn herkomst en zijn godsdienst.

Verhaal twee handelt over een groep vluchtelingen die, op zoek naar het beloofde land, op de dool is geraakt in de eindeloze steppe, en daar dus langer over doet dan gedacht. Ontbering en onderlinge strijd dunnen de groep uit tot de overblijvers in de stad van Pontus Beg aankomen. Onderweg hebben ze dan al een soort cultus geschapen rond ‘de zwarte’, een zondebok die ze hebben verstoten.

Migratie, de zoektocht naar en het ontstaan van religie zijn de centrale thema’s van dit boek. Pontus Beg gaat op zoek naar zijn eigen joodse roots. Voor de vluchtelingen ligt een iets vreemdere ervaring aan de basis van hun geloof.

Wieringa schreef een donker, maar erg goed boek dat zijn inspiratie zoekt in het boek Exodus en het jodendom, en doet dat in een erg vlotte en leesbare stijl. Hij kreeg er verdiend de Libris Literatuur Prijs 2013 voor.

Quotes (20)

Het nut van een pot komt voort uit zijn leegheid.

(op de Chinese muur)

Mooie woorden (27)

Ja vramens, twa schui volk zan. Zoetet peizn, zei se, woirder schui van messchien? Nienek, zeitie, moir tzogn der mij tog oirdegoirs uit, twa der tog nen ouk af.

Ja vrouw, het was raar/eigenaardig volk, hoor.

Zou je denken, zei ze, was j’er bang voor misschien?

Nee, zei hij, maar het zagen er toch rare snuiters uit, er was toch een hoek af.

Onze vaste rader Geert had het alweer bij het rechte eind en kwam bovendien met een

mini-opgave op de proppen …

kpaktege kik min klakke, min sasse, min kloufn en een verzijp en kwakkik wig veur pezerikn te goân trekkn.

… die Luc op zijn beurt als volgt vertaalde:

ik nam mijn pet, mijn ..., mijn klompen en een vergiet en ik ging weg om perziken te plukken.

Resten nog de drie puntjes?

Mooie beelden (23)