donderdag 28 april 2016

Poëtegem (77)

Wanneer de lente komt... 

(Fernando Pessoa)


Wanneer de lente komt
En als ik dan al dood ben
Zullen de bloemen net zo bloeien
En de bomen zullen niet minder groen zijn dan het vorig voorjaar.
De werkelijkheid heeft mij niet nodig.

Ik voel een enorme vreugde
Bij de gedachte dat mijn dood volstrekt onbelangrijk is

Als ik wist dat ik morgen zou sterven
En het was overmorgen lente,
Zou ik tevreden sterven, omdat het overmorgen lente was.
Als dat haar tijd is, wanneer dan zou ze moeten komen tenzij op haar tijd?
Ik houd ervan dat alles werkelijk is en alles zoals het moet zijn;
Daar houd ik van, omdat het zo zou wezen ook als ik er niet van hield.
Daarom, als ik nu sterf, sterf ik tevreden,
Want alles is werkelijk en alles is zoals het moet zijn.

Men mag Latijn bidden boven mijn kist, indien men wil.
Indien men wil, mag men rondom dansen en zingen.
Ik heb geen voorkeur voor wanneer ik toch geen voorkeur meer kan hebben

Dat wat zal zijn, wanneer het zijn zal, zal het zijn dat wat het is.

woensdag 27 april 2016

Mooie woorden (75)

In de reeks ‘schokkende conversaties’, deze week:
 
-          Goide ni mee noir de botsotoots?
-          Tes zuvele of dakket gad e, jonk.
-          Allee gij, vinde da ni leutig meschein?
-          Ui essies deurien geklutst, ui lijf ondersteboovn gedroijd, ui mogge dubbeltuupe en ui oirms gesmeierd tussen twie ootoots. Nie veur mij jong.
-          Om van da kirmesvolk nog te zwijgn. Ze weunn in een brakke en zen altijd vet oir.
-          Mersie veur dinformoisie.
-          Ois ge wild en.

door Geert dusdanig geformuleerd dat het verstaanbaar wordt:

-          Ga je mee naar de botsauto's?
-          Nee, maar bedankt voor de uitnodiging (letterlijk: 't Is alsof ik het gehad heb)
-          Echt niet? Vind je dat misschien niet leuk?
-          Je hersens door elkaar geschud, je lijf ondersteboven gedraaid, je maag dubbelgevouwen en je armen geplet tussen twee auto's. Niets voor mij.
-          Om van dat kermisvolk dan nog te zwijgen. Ze wonen in barakken en hebben altijd vet haar.
-          Bedankt voor de informatie.
-          Altijd welkom, hé.

In de reeks ‘milddadige conversaties’, deze week:

-          Wa zoete gij girn en veur uie sinniklois, ventse?
-          Oizek mag kiezn, een poir schoverdeinn, een toupe en ne sjal.
-          Zuuvele? Wa zoete gij doir allemolle mee doen?
-          Goin schoitsn ip de vijver achter tkestiel, tsjen.
-          Kpeize damme zuuveel geld nie en.
-          Wa moek tons doen in de kestvakanse?
-          Weetewa? Kzal ui ne woirme palto geevn van ui gruutvoidre. En nog een nijzeke dadde goe kunt slopn.

maandag 25 april 2016

Mooie zinnen (55)



Waar dienen boeken anders voor dan voor het corrigeren van de werkelijkheid?
(Een bepaald idee van de wereld, Alessandro Baricco)

zondag 24 april 2016

donderdag 21 april 2016

Mooie berichten (24)

ENGLISH of NEDERLANDS



Nog maar 39 procent van de Waalse scholieren kiest voor het Nederlands als tweede taal. Misschien ligt dat aan de populariteit van het Engels.

woensdag 20 april 2016

Leestips (108)

Rosario van Jorge Franco speelt in de jaren tachtig in Medellin, de wereldberuchte Colombiaanse stad, waarin drugs, angst, moord en oorlog welig tieren. Elke dag vallen er slachtoffers onder de drugskartels, maar ook onder politici, vakbondslui en niet te vergeten gewone burgers. Je kunt er niet risicoloos over straat.
In die wereld groeit Rosario op en op een dag wordt ze neergeschoten. Terwijl ze in het ziekenhuis wordt verzorgd, vertelt haar beste vriend Antonio over haar leven, over de relatie die ze had met zijn vriend Emilio, en over de cultuur van conflict en geweld die in de hele stad heerst.
Antonio is een gewone jongen en wordt door Rosario, personificatie van het geweld, meegesleurd in het moorddadige spel van de maffia. Dat is niet zozeer omdat hij wordt aangetrokken door de bandeloze onderwereld, wel omdat hij hopeloos verliefd is op haar, al heeft hij haar dat nooit durven bekennen.

Het zijn de gewelddadige jaren tachtig en negentig, het is de samenleving van een verloren generatie die voor altijd verbonden zal blijven met geweld, met moorden, met Pablo Escobar en met de Colombiaanse cocaïne. Maar met de jaren die voorbijgaan, gaat ook de tijd van Rosario voorbij, en sterft haar generatie. Het is die verloren generatie die Jorge Franco in dit boek op schitterende wijze een stem geeft. 

dinsdag 19 april 2016

Quotes (79)



‘Onbekend maakt onbemind,’ zei het abortuskind.
(Renaat Casteur)

zondag 17 april 2016