Mooie woorden (113)

20 september 2018

Schiet maar, ik ben toch al dood van Julia Navarro is het verhaal van de joden en de Palestijnen, vanaf de beproevingen die joden ondervinden in het tsaristische Rusland, over de Russische revolutie naar de jodenvervolging en de Tweede Wereldoorlog, de stichting van de staat Israël, tot en met de intifada’s in het hedendaagse Palestina.

De pro-Palestijnse Marian, die vluchtelingenwerk doet, voert een onderzoek naar het leed van ontheemde joden en Palestijnen. Ze komt terecht bij de jood Ezechiël Zucker, die haar zijn hele familiegeschiedenis vertelt. Die begint eind negentiende eeuw in het Rusland van tsaar Nicolaas II, waaruit zijn vader Samuel Zucker moet vluchten voor de voortdurende dreiging en vervolgingen. Hij verliest zijn hele familie en komt terecht in Palestina, waar hij vriendschap sluit met de moslim Ahmed Ziad.

Vanaf dan vertelt Marian hetzelfde verhaal aan Ezechiël, maar vanuit het oogpunt van de familie Ziad, waarmee ze eerder heeft gesproken. Op die manier krijgen we een zicht op het jarenlange conflict in het Midden-Oosten door de ogen van de beide kampen. De families Zucker en Ziad bezitten en bewerken samen een onvruchtbaar stuk land, dat ze de Tuin van de Hoop dopen, en waarop ze aanvankelijk in vrede en vriendschap samenleven.

Gaandeweg echter wordt dat samenleven minder vredevol en blijkt die gemeenschappelijke Tuin veeleer ijdele Hoop. De vriendschap tussen de beide families gaat langzaam maar zeker aan ruzie, onenigheid en zelfs vijandschap ten onder. Doorheen deze lange familiegeschiedenis krijgt het joods-Palestijns conflict gestalte, met opsomming van alle belangrijke data en feiten, aanslagen en oorlogen erbovenop. Die encyclopedische feiten, die via de personages tot ons komen, zijn erg uitgebreid en erg interessant, maar doen soms wat gekunsteld aan omdat ze er in het fictieve familieverhaal wat met de haren bijgesleurd lijken, waardoor het geheel soms wat afstandelijk overkomt.

Leesgegroet had verder niets dan lof voor de vlotte stijl, de historische megatrip, de  ongetwijfeld gigantische research, en de geloofwaardigheid van het verhaal. Na Margot Vanderstraetens Mazzel Tov was dit het tweede boek over de joden dat we dit jaar lazen. Het was dus opnieuw een religieus getinte leeservaring, deze keer met toevoeging van de islam. Het minste dat we daarover kunnen zeggen, is dat religies geen zegen zijn voor de wereldvrede, en al zeker niet in het Midden-Oosten.

Wat dit boek vooral doet, is een beter begrip opleveren door dit bijzonder ingewikkelde en langdurige conflict en het menselijke leed dat het veroorzaakt, vanuit het standpunt van de twee partijen te bekijken. Waardoor het moeilijk wordt om een oordeel te vellen of een keuze te maken voor de ene of de andere partij. Maar misschien is dat net de bedoeling van de schrijfster.

Al is het verhaal vrij lang en zijn er heel veel personages om allemaal te onthouden, toch wordt het niet vervelend. Je leert heel wat bij over de geschiedenis van het Midden-Oosten, terwijl dat anders toch een ver-van-ons-bedhistorie blijft. Dankzij Julia Navarro is daar voor Leesgegroet nu verandering in gekomen.

Mooie zinnen (120)

Wat zijn het voor mensen die in staat zijn geweest zulke wreedheden te begaan?

(Schiet maar, ik ben toch al dood, Julia Navarro)

Poëtegem (139)

Mooie spreuken (96)

Met onwillige koeien is het slecht hazen vangen.

Poëtegem (138)

Quotes (141)

Even the smallest acts of life should be done beautifully.

(Georgia O’Keeffe)

Oude woorden (55)

Wankelmoedig: onstandvastig, wispelturig, onstabiel, weifelmoedig, terughoudend, dralend

Hij gaf een wat wankelmoedige indruk toen hij vooraan op het spreekgestoelte verscheen.