Mooie beelden (338)

 

Mooie zinnen (222)

Macht is aanhang en in een democratie bestaat de machtsbasis uit ontevredenheid, die op zoek is naar vermeende voorvechters.

(Alkibiades, Ilja Leonard Pfeijffer)

19 oktober 2023

In De jaren vertelt Nobelprijswinnares Annie Ernaux over haar eigen leven en generatie en zowat alle dingen die daarin gebeuren en bewegen en veranderen. Ze overdenkt en observeert haar persoonlijke belevenissen en kleine en grote omwentelingen in de voortschrijdende tijd. Het boek is een inventarisatie van haar herinneringen uit ‘de jaren stillekes’, een memorandum van minder en meer betekenisvolle ontwikkelingen in de wereld, een opsomming van zowel banale als markante gebeurtenissen. Ze doet dit aan de hand van beschrijvingen van foto’s. 

Eigenlijk is het een soort ‘jaren 40 tot nu voor tieners’. Je krijgt een pak informatie over en een brede blik op die lange periode, maar dan vooral van Frankrijk, en meer specifiek van het Normandië waar Ernaux opgroeide. Wat de brede blik een beetje versmalt.

De jaren is een poging om het collectief geheugen van een vergane tijd vast te leggen. De tijd verstrijkt, komt op ons af, blijft heel even bij ons en laat ons dan weer achter met vervagende herinneringen. Zoiets.
Ernaux doet dit allemaal in een gedurfde vorm en zeer experimentele stijl, die niet door alle leesgegroeters als aangenaam lezenswaardig werden ervaren wegens te Frans, te persoonlijk, te veel opsomming, te veel collage zonder plot. Anderen vonden er wel hun draai in, betitelden De jaren als indrukwekkend, ijzersterk, uniek van vorm en stijl. Vooral de manier waarop ze beschrijft hoe alles zal verdwijnen en wij een vage herinnering worden voor generaties na ons, beklijft. Evenwel was het voor menigeen gaandeweg lastig om de concentratie te behouden en werd het op de duur te veel bos en bomen, zoals Ruth het finaal verwoordt.

Mooie zinnen (221)

Herfst (Maud Vanhauwaert)

Zoals de grote oude haagbeuk in onze tuin dat doet. Elk jaar weer. Zonder weerstand. Met hoogstens een zacht ruisen. Totaal. Ik wou dat ik dat kon. Zo loslaten. In vol vertrouwen dat de lente wel weer komt. Zoals die grote oude haagbeuk dat doet. Elk jaar weer. Schroomloos. Terwijl hij alles verliest. Ik wou dat ik dat kon. Zo blijven staan. Pontificaal naakt. Terwijl zijn takken kale wortels worden, graaiend in de lucht, waaiend zonder grip. Zoals de bladeren van de oude haagbeuk in onze tuin het doen. Sierlijk. De kleur aannemend van een late zon. Ik wou dat ik dat kon. Zo dansend vallen dat het dwarrelen wordt. En natuurlijk: Gezelle heeft het ook al eens gezegd. 'Hoe zeere vallen ze af, onhoorbaar in de lochten, en schier onzichtbaar, in de natte nevelvochten.' Maar net zoals bomen bladeren loslaten, opdat ze nog eens kunnen groeien, zo laten dichters woorden los: opdat ze nog eens kunnen worden geschreven. Andere, en toch van 't zelfde, elke keer weer. Hoe zeere...

Poëtegem (273)

Elektriciteit  (Nico Scheepmaker)

Het is avontuurlijk te leven
in een land vol elektriciteit,
waar de dingen eendrachtig streven
naar een beetje beweeglijkheid.

Je drukt op een knop en ze zoemen,
ze schudden, bewegen en draaien,
of laten zich ‘bruikbaar’ noemen
omdat ze op hun manier naaien.

Maar in werkelijkheid zijn ze alle
(contant of met winkelkorting)
uit de hemel op aarde gevallen
en min of meer self-supporting.

Laatst kreeg ik zo’n kreng op mijn voet:
hij snorde en dronk van mijn bloed.