Mooie woorden (121)

Zijnn boktand dee zuu zier datie abij niemer koste boezeern. IJ logt al drei dogn te kirmen en te kriepn in de zeetl en niemand most an em kommn, ze mostn der tzels nie over klappn.

Moi almeenekier wast zuuverre. Nui est mij verlied, zeitie, ij bond een kuurde an zeenn tand en an de deurklinke en ij wachtege tot dat er iemand de deure oopn dee.

Ois zeen moedre een uure loitre biennkwam, botste ze mee de deure teegn zeen veuruufd, want de deur ging langs bienn oopn.

Jammerlijk voorgevallen:

Zijn kies deed zoveel pijn dat hij bijna niet meer kon bewegen. Hij lag al drie dagen te kermen en te jammeren in de zetel en niemand mocht hem aanraken. Ze mochten er zelfs niet over spreken.

Maar opeens was het zover. Nu ben ik het beu, zei hij. Hij bond een touw aan zijn tand en aan de deurklink en wachtte tot iemand de deur opendeed. 

Toen zijn moeder een uur later binnenkwam, botste ze met de deur tegen zijn voorhoofd, want de deur draaide naar binnen open.

Geert

In de reeks “nieuwjaarsliedjes uit de oude doos”, dit jaar:

-          Niejoirke zoete, het virkie ee vier voete, vier voetn en ne stirt, es da nui gien centje wird.

-          Dades een schuun niejoirsliedse zulle kindsies, kender nog andre?

-         Oud joir, niejoir, kwens ui gelukkig niejoir.

-          Zet ulder moir neere kindsies, en zingt moir nog een liedsen of twieë.

-          Nievjoirke zoete, ke koue voete, loit mij nie te lange stoin, want kmoe nog op een ander goin.

-          Amoir kindekies to, zijde oistig den? Hierzie, een koukske veur ulder te verwoirmen.

-          Huug huis, lieg huis, der zit een gierige pin in huis.

-          Awel mersie, iere tons, veur elk ne cens. En schiet ulder nui ziere vuurst.

Mooie beelden (163)

Leestips (178)

Julie Otsuka Waarvan wij droomden

Een groot aantal Japanse meisjes wordt begin vorige eeuw naar Amerika verscheept om er in de echt verbonden te worden met hun toekomstige echtgenoten, die ze enkel van een foto kennen. Deze ‘picture brides’ van soms maar dertien jaar oud, kwamen goed honderd jaar geleden met duizenden tegelijk de VS binnen om er de schok van hun leven te ervaren, want niet alleen waren de mannen die hen op de kade opwachtten, arm, soms twintig jaar ouder en seksueel uitgehongerd, ze waren vaak ook veel lelijker dan hun foto van zoveel jaar eerder. De ontmaagdingen waar de jonge vrouwen angstvallig dan wel met spanning naar hadden uitgekeken, konden de vergelijking met hun dromen en fantasieën alvast niet doorstaan. De kinderen die ze naderhand kregen, praten uitsluitend Engels en zijn totaal niet geïnteresseerd in het traditionele Japan waarvan hun moeders afkomstig zijn.

Dit is een waar gebeurd verhaal over vrouwen die, totaal ontheemd, terechtkomen in een cultuur die de hunne niet is, en waar ze aan de bak moeten als diensters en arbeidsters. Pas heel langzaamaan vinden ze hun draai en bouwen ze een nieuw leven op met eigen eethuisjes, wassalons en groentewinkeltjes. Tot de oorlog uitbreekt en Japan in 1942 Pearl Harbour aanvalt. En dat is natuurlijk de schuld van alle Japanners, ook degenen die in de VS wonen. Die worden van de ene op de andere dag spionnen, vijanden en moeten dan maar hun spullen pakken en verhuizen naar kampen waar ze met tienduizenden tegelijk gedurende jaren worden weggestopt.

Dit boek is een collectieve en zeer sterke evocatie van een schandalige en buitengewoon akelige bladzijde in de Amerikaanse geschiedenis, heel direct en aangrijpend weergegeven. Een uitzonderlijk boek dat een verpletterende indruk nalaat.

Mooie zinnen (126)

Vrouwen kennen in hun schoot de vreugde die lijden kan voortbrengen, en daarom staan ze meer open dan mannen voor alle soorten van grenssituaties. Het is net of ze op de positieve kracht van het lijden vertrouwen.

(In de tuin van het beest, Leïla Slimani)