De liefde (Jacobus Bellamy)
Wanneer vertoont de Liefde
Zich op het allerschoonste,
In ’t hijgende verlangen,
Of na het gul genieten? —
Wij smaaken het genot reeds
In de armen der verbeelding,
Wanneer wij nog verlangen.
Maar, na het vrij genieten,
Wanneer, door al de vreugde,
De snaaren der verbeelding
Geheel zijn overspannen,
Dan heerscht in onze ziele
Een sombere verwarring.
Dan geeft het droevig denkbeeld:
Wij hebben reeds genoten!
Der ziele een matte houding.
Maar, geeft een blik der hope
Weêr leven aan ’t verlangen,
Dan leeft de ziel, en schept zich,
Uit loutre harsenschimmen,
Wel duizend vreugdebeelden.
Oskar is een pleegkind en werkt op de boerderij van Aud en Olav voor kost en inwoning. Op een dag ontdekt hij een ongetemd meisje in het bos dat hij vangt en meeneemt naar huis. Ze heeft een groeiachterstand en kan haast niet praten, maar onder Oskar’s hoede leert en groeit ze snel en de liefde en seks bloeien op tussen de twee. Dat wordt als ongehoord beschouwd en samen slaan ze op de vlucht. Waarna ze in Oslo terechtkomen bij Tommy, de verstoten maar slimme en ook valse zoon van Aud en Olav.
Een liefdesfabel, coming-of-ageverhaal in beeldrijke taal, het klinkt als een oud volksverhaal, maar is een erg originele en meeslepende roman over uitsluiting, verlangen en zorgzaamheid. Wat is normaal, hoe om te gaan met het vreemde, het ongewone? Dat zijn enkele lastige vragen waarrond deze roman is opgebouwd.
Lezenswaard? In ieder geval. Aangenaam leesvoer? Dat ook, ja. Een topper? Niet echt, maar toch net eronder.
