Poëtegem (222)

 

18 maart 2021

Verdwijnende aarde van Julia Phillips speelt zich af aan het uiteinde van de wereld in Kamtsjatka, waar het koud is en ver van alles. Maar, hoe raad je’t, net zoals hier gebeuren er ook daar rare dingen, want op een dag is er de onrustwekkende verdwijning van twee zusjes, en de politie die er niet in slaagt de zaak op te lossen. 

Wat volgt is geen spannende zoektocht naar de meisjes, maar een weergave van hoe de lokale gemeenschap erover denkt en ermee omgaat. De vrees, de onrust en hoop van de mensen, de angst van de vrouwen, het verslag van een getuige, het onveiligheidsgevoel van de mensen, dat is waar deze roman het moet van hebben.

Volgens een deel van Leesgegroet komt dat alles er echter zeer fragmentarisch uit en dat bevordert de leeslust geenszins. De verdwijning verdwijnt helemaal naar de achtergrond en je vraagt je af waar het eigenlijk naartoe gaat. “Waarover gaat het eigenlijk?” vroeg André zich letterlijk af. Daarenboven zijn de moeilijke Russische namen en bijnamen van de personages onmogelijk te onthouden waardoor het verhaal, dat al zo chaotisch is, net zo moeilijk te volgen is. 

Een ander, en ruimer, deel van Leesgegroet kon zich echter wel vinden in het veellagige verhaal in dat onherbergzame, geïsoleerde, mooie, maar enigszins deprimerende gebied, dat “in de goede, oude en veilige Sovjettijd zonder buitenlanders was, maar nu ‘vol’ zit met migranten, gastarbeiders en criminelen.” Tiens, waar hebben we dat nog gehoord? 

De roman geeft een tamelijk goed beeld van het wat armoedige en troosteloze Russische leven van de vrouwen ginder. Al bij al is het “geen superverhaal, maar het las vlot en het kon me wel boeien.” is dan ook een redelijk accurate samenvatting van Katelijne. Bovendien heeft Agnes hierdoor “het samenleven in Rusland beter leren kennen, hoewel het vooral armoe en miserie betrof.”

 

Quotes (215)

Wie de kudde volgt, zal bescheten gras eten.

(Dimitri Verhulst)

 

Gelezen door Geert

Mooie woorden (138)

• nen badden

• een uurebieste

• beulinge 

• een ingemokte kasse

• pottezwart

 

met naarstige medewerking van Geert:

- een (dwars)balk

- een oorworm

- ingewanden

- een in de wand ingewerkte kast

- pikzwart

Oude Petegemse woorden die niet te versmaden zijn:

• een doize 

• wepel

• ne krabbre 
  

• lekkerkouke

• simpeldrije

 

En Geert's toemaatje: waar het prachtige dialectwoord ‘lochting’ vandaan komt.

Mooie beelden (265)

 

Mooie spreuken (130)

Waar een wilg was, is een weg.

Leestips (231)

Hiromi Kawakami De tas van de leraar

Tsukiko is 38 en alleenstaand en na haar werk overdag brengt ze haar avonden etend en drinkend door in haar stamcafé, waar ze op een dag haar vroegere leraar Sensei tegenkomt. Vanaf dan ontmoeten de twee elkaar geregeld, hoewel er geen echte toenadering lijkt te ontstaan. Het gaat grotendeels over koetjes en kalfjes. De liefde die op de lange duur toch ontluikt, wordt niet echt beleefd, maar alleen ervaren in de afwezigheid van de ander. Het zijn twee eenzame zielen die moeite hebben de ander dichtbij te laten komen, de ander lief te hebben en vooral zichzelf te laten liefhebben.

Het betreft hier dus veeleer een melancholische, serene en beschouwelijke kijk op twee onaanzienlijke en haast overbodige levens dan een passioneel liefdesverhaal. Er wordt veel gedronken en gegeten in het café, maar ook veel geaarzeld en getwijfeld. En dat doet de lezer ook als antwoord op de vraag: was dit nu een goed boek?