Pascal Mercier Lea
Tijdens een lange autorit
vertelt Martijn aan Adrian het tragische verhaal van zijn dochter en zijn
leven. Na de dood van zijn vrouw blijft Martijn achter met dochter Lea, die in
haar verdriet wegkruipt. Als ze op achtjarige leeftijd een muzikante Bach hoort
spelen op de viool, gaat plots het licht terug aan. Ze voelt zich op slag
onweerstaanbaar aangetrokken tot dat instrument en leeft weer helemaal op. Met
veel talent en nog meer passie gooit ze zich in de muziek, waarna de successen
elkaar opvolgen.
Vader Martijn is blij dat zijn
dochter zo uit haar isolement ontwaakt, maar hij raakt langzaamaan de voeling
met haar kwijt. Toch doet hij alles om haar carrière te steunen, tot zelfs een
misdaad toe. Waardoor hij de greep op zijn, en ook haar leven kwijtraakt.
Mercier roept met deze roman een
hoop vragen op. In hoeverre kunnen we de koers van ons - laat staan van een
ander - leven bepalen? Kunnen we zomaar vervreemden van wie we dicht bij ons
wanen? En van onszelf? Hoe te voldoen aan andermans verwachtingen?
Lea werd overwegend goed ontvangen
door Leesgegroet. Velen smulden van de welgevormde, lange zinnen, de
filosofische bespiegelingen en het meeslepende proza. Het verhaal op zich kon
de meesten bekoren, al had het voor anderen ook wat korter gemogen. De stijl is
redelijk wijdlopig, de talrijke cliffhangers, de dramatische ondertoon en de
tragische wending wegen op de duur een beetje zwaar. Toch boeit het boek genoeg
om het een hoge Leesgegroetscore toe te kennen.
Bovendien had Fabienne wat interessante info over de
schrijver verzameld. Pascal Mercier, pseudoniem voor Peter Bieri, was zoon van
een muziekleraar en gaf als hoogleraar filosofie les aan de Vrije Universiteit
Berlijn. Hij produceerde verschillende romans, waarvan Nachttrein naar
Lissabon de bekendste is. Belangrijke thema’s zijn eenzaamheid, wanhoop en
genialiteit. Allemaal zaken die we herkennen in Lea.
