de grootste vanzelfsprekendheid,
terwijl zelfs de planeten en
de sterren niet voor altijd zijn.
De doden: ze bestaan. We zien
hun onveranderlijk gezicht,
hun onbezwaarde lichaam en
we horen ook, zij het van ver,
hun stem. Ze worden als vanzelf
en steeds opnieuw door ons gedacht.
De juiste schrijfwijze is: ‘We kunnen ervan uitgaan dat het in orde komt.’ Je schrijft in zo’n zin ervan aan elkaar en uitgaan ook. Het is dus niet er vanuit gaan.
Je moet bij dit soort combinaties uitgaan van het hele werkwoord. Dat is in dit geval uitgaan, dat je kunt combineren met van: uitgaan van iets, van iets uitgaan. Dat ‘iets’ kan ook een bijzin zijn die met dat begint: ‘We kunnen ervan uitgaan dat het in orde komt.’
Amerika is een land van vuurwapens. Die eisen elk jaar zo’n 40.000 levens door mass shootings, school shootings, zelfmoorden, moorden en ander wapengeweld. Gemiddeld heeft elke Amerikaan 1,2 wapens, terwijl toch ruim twee derde van de bevolking er geen heeft.
Desondanks komen er geen beperkingen op wapenbezit. Auster legt uit hoe de sterke wapenlobby die telkens weer tegenhoudt. Het politieke systeem aldaar biedt de mogelijkheid aan een minderheid om een door de meerderheid gewenst beleid tegen te houden. Met de slavernij gebeurde dat lange tijd net zo.
Dat het niet lukt om het wapenbezit aan banden te leggen, komt volgens Auster onder meer doordat het sociaalpolitieke klimaat is vergiftigd en de kloof tussen Democraten en Republikeinen almaar groter is geworden. Nuchtere Europeanen staan vaak met open mond en zúlke ogen te kijken naar wat zich daar allemaal afspeelt, zeker nu weer in het verkiezingsjaar 2024.
Bloedbadnatie is niet de meest zonnige lectuur, maar de dit jaar jammerlijk overleden Paul Auster schetst wel een helder beeld van het wapengekke Amerika, en zoekt naar verklaringen, oorzaken en gevolgen, zonder met oplossingen te komen, want die zijn er niet. Aanbevolen lectuur voor een beter begrip van de USA.
(Alkibiades, Ilja Leonard Pfeijffer)
Familierechter Fiona krijgt op een dag van haar man te horen dat hij de liefde op een ander gaat zoeken, waarop ze hem buitengooit en dan maar vlucht in haar werk. De zaak die momenteel op haar werkplank ligt gaat over Adam, een net nog minderjarige jongeman die een bloedtransfusie weigert omdat hij getuige van Jehova is. Door zijn ouders wordt hij gesteund, maar het ziekenhuis wil hem bloed toedienen om zijn leukemie te bestrijden.
Op ziekenbezoek bij Adam probeert de doortastende Fiona zijn werkelijke gedachten en gevoelens te doorgronden. Terug in de rechtszaal oordeelt ze tegen de wil van de jongen en zijn ouders en laat ze het ziekenhuis Adam een levensreddende transfusie toedienen.
Een aantal belangrijke vragen worden door McEwan op tafel gelegd: mag je ingrijpen in andermans leven? Welke impact heeft zo’n gigantische verantwoordelijkheid? Mag je ingaan tegen een geloofsovertuiging? Wat dan met het recht op zelfbeschikking?
Dat allemaal terwijl Fiona als net verlaten vrouw, zelf kwetsbaar zijnde, met haar eigen levensvragen worstelt. Zo ontstaat een spanningsveld tussen gevoel en rede, tussen overtuiging en ervaring.
Deze alweer schitterende roman van Ian McEwan over hete hangijzers en dilemma’s van het leven laat je als lezer niet onberoerd. Met zijn intelligente pen en heldere stijl schrijft hij ook nu weer de pannen van het dak. Een aanrader tout court.
