Vurige tong van Ann De Craemer is een afrekening met haar verleden dat gedrenkt is in katholieke onderdrukking en onzin. ‘Zwijgt en doe voort’ is het motto dat haar jonge leven beheerste en dat ze nu met veel moeite achter zich tracht te laten. Boos om ‘een nonnenleven dat nergens toe diende’ van haar overleden tante, revolteert ze in scherpe bewoordingen tegen de heersende katholieke krachten. Op een vurige manier ventileert ze haar woede tegen een godsdienst die de mens kleineert en beklemt, angst en schuld aanpraat.
Zo krijgt ze in haar middelbare schooltijd te horen dat links schrijven zondig is, net als het wegnemen van een speelgoedbeertje, en plassen in de klas omdat ze niet buiten mocht van de juf. De schrik om geroepen te worden tot god, zit er goed in. Maar als kind ontbeert ze de weerbaarheid om daartegen in het verzet te gaan.
Na een mislukte verhuis naar Brussel, keert ze terug naar het kleinsteedse dorp Tielt, waar ze afrekent met de katholieke tirannie. Daarbij stelt ze zich heel kwetsbaar op omdat ze namen noemt en weet dat ze met haar schrijfsels de lokale goegemeente en pilaarbijtende kerkdienaars tegen zich in het harnas zal jagen. Gelukkig trekt ze zich daar niets van aan.
Deze vertelling is een aanklacht tegen de katholieken die met hun domheid, bekrompenheid en pedofiele uitwassen angst zaaien en mensen misbruiken en onder de knoet houden. Het is ook een voorbeeld van therapeutisch schrijven. Als je (ongeveer) dezelfde weg hebt afgelegd, is het zeer herkenbaar en ook deugddoend deze woorden te lezen. Een veelbelovende schrijfster met haar op de tanden, die Ann De Craemer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten