Goede boeken (34)

***
 

Het slechtste in de mens op de beste manier beschreven.

Poëtegem (37)

Liefdessonnet XLIV

(Pablo Neruda)

Weet dat ik jou bemin en niet bemin

gezien de twee manieren van het leven,

het woord is als een vleugel van de stilte,

het vuur is voor de helft van kou vervuld.

'k Bemin jou om 't begin van het beminnen

om het oneindige te herbeginnen

en nooit met jou beminnen op te houden:

en dus bemin ik jou nog altijd niet.

'k Bemin je en bemin je niet alsof

ik in mijn handen sleutels van geluk

en van onzeker geluk zou houden.

Twee levens heeft mijn liefde je te geven.

'k bemin je dus als ik je niet bemin

en als ik je bemin, bemin ik je.

Leestips (61)

In Het huis van de wisse dood van de Franse Egyptenaar Albert Cossery woedt een conflict tussen een valse huiseigenaar en de arme sloebers die zijn huis bewonen. Dat conflict neemt ongeveer heel het boek in beslag. Het is dan ook minder het verhaal zelf dan wel de taal waarin het wordt verteld, die hier de hoofdrol speelt. Die geheel eigenwijze, smakelijke, sappige taal van Cossery maakt gebruik van de bloemrijkste overdrijvingen, die het huis en de mensen uitzonderlijk aanschouwelijk maken en tot leven brengen. Er wordt gevloekt, gescholden, gekibbeld, geroepen en getierd dat het een lieve lust is. Sommige dialogen zijn om in een kadertje te hangen:

‘Waar ga je heen, voerman?’ zei Suka.

‘Ik ga het boeltje verhuizen van een oude heks. Als je zin hebt om erbij te komen zingen, zal dat het werk een stuk lichter maken.’

‘Op het oog van je moeder, mijn stem is niet geschapen om voerlui zoals jij op te vrolijken.’

‘Nou de groeten dan en doe je best zo snel mogelijk te verrotten.’

De bewoners proberen de verhuurder tot actie te bewegen, maar het haalt allemaal niet veel uit. Te langen leste schrijven ze zelfs een brief aan de regering. Maar alle protest ten spijt, komt er geen bevredigende respons en blijft de finale instorting dreigen.

Zonder veel moeite doet het bouwvallige huis natuurlijk denken aan Egypte, en de gelatenheid van de bewoners aan het fatalisme van de bevolking. Een zeer lezenswaardig boek is dit, vooral als je houdt van schilderachtige taal en knotsgekke overdrijvingen.

Mooie zinnen (23)

De droefheid van het leven probeert de mensen te raken waar ze kan, en schijnt daar bijna altijd in te slagen.

(Reis naar het einde van de nacht, Louis-Ferdinand Céline)