In Vrij van Willy Vlautin trachten drie
getormenteerde figuren het hoofd boven water te houden.
Nadat hij in Irak aan zijn hoofd is getroffen door een bom, komt
soldaat Leroy terug thuis in Amerika terecht in een revalidatiecentrum. In dat
centrum werkt Freddie, die zijn financiële touwtjes moeilijk aan elkaar kan knopen,
als nachtwaker. Pauline ten slotte werkt als verpleegster in het ziekenhuis
waar Leroy na een zelfmoordpoging terechtkomt.
Alle drie hebben ze hun eigen kleine en grote bekommernissen en
proberen ze hun zaakjes te beredderen. Freddie’s vrouw is er met hun invalide
dochter vandoor, maar hijzelf draait op voor de kosten. Pauline is de
onbaatzuchtigheid zelve en voortdurend voor anderen in de weer, onder meer voor
haar gestoorde vader en een misbruikt meisje. Leroy lijdt door zijn kwetsuur
aan geheugenverlies en hevige angsten.
Zoals in al zijn romans beschrijft Vlautin het leven van gewone mensen,
en zoomt hij in op hun geploeter en gesukkel op de bodem van de maatschappij.
Ze hebben het goed voor en doen hard hun best, maar ze slagen er niet altijd in
om de sunny side van het leven te ontdekken, laat staan erin te leven. Wat ze
wel doen, is de hoop behouden, ondanks al hun miserie.
Met eenvoudige woorden en korte zinnen schrijft Vlautin zoals zijn
personages zijn en spreken. En dat doet hij met zo’n groot medeleven dat je niet
anders kunt dan door hen gecharmeerd te worden. Wat het lezen van dit soort
boeken tot een intense en deugddoende beleving maakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten