Sonnet
(Willem Kloos)
Ik
ben een God in 't diepst van mijn gedachten,
En
zit in 't binnenst van mijn ziel ten troon
Over
mij zelf en 't al, naar rijksgeboôn
Van
eigen strijd en zege, uit eigen krachten.
En
als een heir van donkerwilde machten
Joelt
aan mij op en valt terug, gevloôn
Voor
't heffen van mijn hand en heldere kroon:
Ik
ben een God in 't diepst van mijn gedachten.
--
En tóch, zo eindloos smacht ik soms om rond
Úw
overdierb're leên den arm te slaan,
En,
luid uitsnikkende, met al mijn gloed
En
trots en kalme glorie te vergaan
Op
úwe lippen in een wilden vloed
Van
kussen, waar 'k niet langer woorden vond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten