Milena Michiko Flasar Een bijna volmaakte vriendschap
Wat wij kennen als sociale fobie, ontwijkende persoonlijkheidsstoornis,
autismespectrumstoornis, agorafobie, burn-out of depressie, bestaat in Japan
onder de naam Hikikomori. Het is een heel bizar fenomeen: jongeren sluiten zich
maanden-, zelfs jarenlang op in hun kamer en mijden alle contact.Ik-persoon Taguchi Hiro waagt zich na twee jaar zulk isolement terug in
de samenleving. Op een bank in het park ontmoet hij een kantoorbediende die er
dagelijks zijn lunch komt opeten. Ondanks, of net dankzij, hun sociaal
isolement, ontstaat er een fragiele vriendschap tussen de twee. Ze vertellen
elkaar over hun problemen, hun eenzaamheid en hun leven. Zo leren we hun
trauma’s kennen. Bij elkaar vinden ze troost. Tot op een dag de klerk niet
opdaagt. Dit boek hangt een erg
somber beeld op van de huidige Japanse samenleving. Het sociaal isolement is
pijnlijk, het bestaat en het wordt verklaard, maar er wordt weinig tegen gedaan.
En dat is heel verbazing- en ook zorgwekkend. Een heel aangrijpend verhaal is dit,
dat door de Japans-Oostenrijkse schrijfster met mededogen wordt bejegend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten