Niets weerstaat de
nacht van Delphine de Vigan is geen gewone roman,
maar een aandoenlijk en tegelijk schokkend autobiografisch relaas van de
problematische relatie tussen moeder en dochter de Vigan. Gebaseerd op
nagelaten brieven en teksten, videofragmenten, interviews met de familieleden
en eigen jeugdherinneringen delft Delphine een complexe familiegeschiedenis op
die eindigt in de zelfmoord van haar moeder. Dat doet ze zonder te oordelen,
maar door te beschouwen en te beschrijven. Af en toe twijfelt ze zelfs of deze hele
speurtocht wel een goed idee is. Niets in deze familiegeschiedenis wordt
verbloemd, pijnlijke familiegeheimen worden ontbloot en alles wordt
chronologisch, nauwgezet en fijngevoelig uit de doeken gedaan, met tussendoor
overpeinzingen, bekentenissen en twijfels.
De zoektocht begint met grootouders Liane en George en hun acht
kinderen. Een groot, harmonieus gezin, maar niets is wat het lijkt als blijkt
dat de al te autoritaire George zijsprongen maakt met verschillende jonge
vrouwen, mogelijk zelfs met zijn eigen dochters. Lucile is het derde kind, ze
is knap, poseert als jong fotomodel voor diverse modeadvertenties, maar leidt
geen gewoon leven. Als ze veertien is, sterft haar jongere broertje door een
ongeval. Deze en andere dramatische gebeurtenissen trekken donkere strepen op
haar jonge ziel.
Al op jonge leeftijd verlaat Lucile het nest, trouwt en krijgt twee
dochters, waaronder dus Delphine. Maar na haar scheiding en enkele nieuwe
relaties, gaat het snel bergaf. Waanbeelden, achterdocht, labiliteit worden
haar deel. Verward en depressief verblijft ze in instellingen, ze worstelt met
het leven en raakt erdoor getraumatiseerd. Door het ontbreken van de gewone
moederlijke zorg, zijn de dochters verplicht snel groot te worden.
Dit ontroerende en tegelijk confronterende relaas werd in Frankrijk
overladen met prijzen. Er zijn meer dan 500.000 exemplaren van verkocht.
Het boek is natuurlijk niet de meest amusante lectuur, het grijpt wel
naar de keel en dat hadden zo goed als alle lezers aan den lijve ondervonden.
De schrijfster gaat geen taboes uit de weg, ze schrijft over herkenbare dingen in het leven (en de dood) en dat doet ze in een heel vloeiende stijl, wat de leesbaarheid natuurlijk ten
goede komt. Want daarover was iedereen het eens, de Vigan pakt niet de minste problemen
aan, maar ze leest wel als een trein.
We hadden een geanimeerde bespreking met interessante invalshoeken en
zienswijzen. Dit was dus duidelijk een goede boekkeuze, al was Agnes niet
helemaal overtuigd dat alles wat erin gebeurde, ook echt was gebeurd. We kijken
nu al uit naar de volgende Leesgegroet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten