Het geheime dagboek van Hendrik
Groen, 83¼ jaar, Pogingen iets van
het leven te maken
Het Nederlandse pseudoniem Hendrik Groen is geboren in 1929 en schreef
zijn eerste boek in het jaar 2013, dus op 84-jarige leeftijd. Je moet het maar
doen. Als hij werkelijk zo oud is, beschrijft hij met een scherpte van geest
die je een man van die leeftijd niet gauw zou toedichten, in wel heel vlotte
bewoordingen het dagelijks leven in een verzorgingstehuis in Amsterdam. Van
oudjes zijn we gewoon dat ze klagen en zagen, in het verre verleden zijn
vastgeroest, ziek, bedlegerig en onhandelbaar worden, en niet tegen verandering
kunnen.
Een voorbeeld uit het boek illustreert dit glansrijk: “Nare karaktertrekjes zoeken een uitweg. In
tegenstelling tot wat je misschien zou mogen verwachten, wordt de
kleingeestigheid groter en de ruimdenkendheid kleiner met het stijgen der
jaren. Oud en wijs is eerder uitzondering dan regel.”
Vaak klopt dat clichébeeld natuurlijk, maar het kan ook anders. Groen
beschrijft het verzorgingshuis en zijn inwoners met de nodige ironie en
zelfspot en neemt tegelijk de directrice, die als de dood is voor negatieve
berichtgeving, met plezier in de maling. De vele ver- en geboden gaat hij te
lijf met humor en maatschappijkritiek, want de zorg voor de ouderen in de samenleving
heeft ook wel te lijden onder besparingen.
Om het dagelijkse, wat eentonige leven in de instelling af en toe wat
te ontlopen, hebben enkele tegendraadse geestesgenoten de vereniging Omanido
(Oud maar niet dood) opgericht. Ze organiseren graag gezamenlijke uitstapjes
met bijpassende hapjes en vooral drankjes. Op die manier kunnen ze meteen eens
tegen de schenen van het gezag schoppen. Ze laten zich niet temmen, ook niet
door hun eigen aftakeling en de onvermijdelijke dood, ze rebelleren tegen de
directie en hun volgzamere medebewoners. Er zit zelfs een kleine, aandoenlijke
liefdesgeschiedenis in.
Dit dagboek drijft gezwind
op een no-nonsense aanpak van de bejaarde medemens en laat hem in zijn
waardigheid. Een heel fijn stukje proza, heerlijk om te lezen, en bovendien
herkenbaar voor mensen met ervaring in rusthuizen via familie of vrienden. Het
geeft ook een voorsmaakje van wat ons later ongetwijfeld te wachten staat. En
dat kan wel eens confronterend zijn. 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten