Leïla
Slimani Een zachte hand
Paul is muziekproducent en Myriam heeft net haar
carrière als advocate hervat. Samen hebben ze twee kinderen Mila en Adam voor
wie ze een oppas zoeken. Louise is de gedroomde nanny. Ze zorgt niet alleen
voor de fantastische kinderen, ze poetst het huis spic en span, bereidt de
lekkerste maaltijden, werkt zich uit de naad, maar in haar privéleven is het
veel minder rozengeur en maneschijn. Ze zit diep in de schulden, haar dochter
is weggelopen, de huisbaas doet moeilijk.
Tot het meest gruwelijke drama zich voltrekt.
Louise vermoordt de beide kinderen. Dat kom je al op bladzijde 1 te weten.
Zoekend naar het waarom vind je stukjes van antwoorden in de spanningen tussen
Myriam en Louise, in het privéleven van de babysit, in de overdreven manier
waarop ze haar taak ter harte neemt, in haar nogal wisselvallige
gemoedstoestanden en haar groeiende vrees overbodig te worden.
De druk om de perfecte, moderne, hippe moeder
te zijn is groot, de angst en het schuldgevoel daar niet aan te voldoen zo
mogelijk nog groter. Jonge ouders willen een rijk sociaal leven en werken zich
daarvoor te pletter. Maar de ambitie om werk en kinderen te combineren is
huizenhoog. Dan komt een babysit goed van pas. Maar hoe ga je met zo iemand om,
hoe pak je het klassenverschil aan?
In de woorden van de auteur zelf: „Maar die
mensen, die bobo’s, die er zo cool uitzien, met hun fietsen en baby’s, en die
van reizen houden en globalisering geweldig vinden en quinoa eten en
komkommersap drinken, zijn niet perfect. Myriam en Paul uit het boek zijn zo’n
stel, en ik wilde laten zien wat er gebeurt als er een vreemde in hun leven
komt. Hoe ze met iemand uit een andere klasse omgaan. Ze vinden het heel
ongemakkelijk om iemands baas te zijn, maar tegelijkertijd willen ze wel alles
bepalen. Hun relatie met het kindermeisje is daardoor heel tegenstrijdig.”
Een
zachte hand komt langzaam op gang en neemt de lezer mee in een steeds tastbaarder
wordende dreiging. Geen voor de hand liggend onderwerp, maar wel heel goed
geschreven.
Won de Franse Prix Goncourt in 2016.
Leesgegroet was unaniem lovend over dit boek,
zij het dat sommigen moeite hadden om er na de onheilspellende aanvang, hun weg
in te vinden. Dat je de horror al meteen op je bord krijgt, is misschien niet
gemakkelijk, maar het is ook geen spoiler. Het is een truc van de auteur om de
focus te leggen op de evolutie van de nanny en hoe ze tot haar daad is gekomen,
en van de verhouding tussen nanny en ouders. Zo weet ze ons als lezer bij de
les te houden. Het is het proces dat onder de loep wordt genomen, en veel
minder het resultaat.
Net daarover ontspon zich een lange discussie:
hoe is de nanny precies tot haar daad gekomen? Wat heeft haar daartoe aangezet?
Hoe labiel of stabiel was ze? Wat was het aandeel van de vader en de moeder in
het desastreuze proces? Sommigen keerden na het slot zelfs even terug naar het
begin van het boek om beter vat te krijgen op dit soort vragen en
beslommeringen.
Dit was een zwaar, maar desondanks interessant
boek om het leesjaar mee aan te vatten. Gelukkig zorgden de bubbels van Agnes
voor enig soelaas. En daar komen de vliegen al van David Pefko.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten