Geen
gewone dag is het debuut van de Française Véronique
Olmi. Daarin trekt een labiele, alleenstaande moeder met haar twee zoontjes
per avondbus naar zee. Het is koud en het regent voortdurend en ze zijn niet op
hun gemak want normaal is er school en geen vakantie. De veel te kleine
hotelkamer met 1 groot bed voelt ook niet echt aan als vakantie. Maar morgen
zal alles beter zijn, ze zullen dan de zee zien en in het zand kunnen spelen.
Het drama komt langzaam tot
bloei. Met veel
zee, regen en tranen en nauwelijks geld is de sfeer er ook naar. In de rand van
de maatschappij komt waanzin al eens gemakkelijker voor, en dat is de rauwe ondertoon
van deze toch wel schitterende roman.
De stijl van Olmi is buitengewoon kordaat en
trefzeker. Veel woorden heeft ze niet nodig om al die ongemakkelijke gevoelens
te beschrijven. Ze doet het in bondige, ingetogen en mooie zinnen, tot aan het
schokkende einde toe.
Olmi heeft een supersomber, maar heel intens
verhaal geschreven over een verwarde moeder voor wie het leven veel te zwaar
weegt. Mensen in de marge zijn nu eenmaal hartig voedsel voor schrijvers in de
fleur van hun leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten