In Leestip 145 schreven we al over In geen velden of wegen van Peter Stamm waarin Thomas zijn vrouw Astrid
en hun twee kleine kinderen plots verlaat, zonder nadenken, zonder reden en
zonder doel. Zij raakt vertwijfeld, verdoezelt aanvankelijk en kan zijn weggaan
verklaren noch aanvaarden. Ze gaat naar hem op zoek, maar niet met veel
overtuiging. Op de duur gaat ze fantaseren over zijn beweegredenen, zijn tocht
en zelfs zijn dood.
Ondertussen voelt hij “na maanden van stilstand
weer de euforie van het onderweg-zijn, het genot van een toekomst die niet was
vastgelegd en die met elke stap een andere richting kon nemen.”
Het is een mooi en avontuurlijk verhaal dat heel
vlot is neergepend en dat iedereen ook kon smaken, al werd het voor sommigen
soms wat saai.
Er ontstond een geanimeerde gedachtewisseling
die zich vooral toespitste op het einde van het verhaal. Wat is er nu gebeurd
met Thomas? Komt hij terug? Is hij dood? De meningen daarover liepen uiteen.
Misschien is het net de bedoeling van de auteur de lezer ertoe aan te zetten zelf
te gaan fantaseren over wat het met je zou doen om zomaar weg te gaan, of
alleen achter te blijven. Wat dan ook gebeurde met Leesgegroet. Dat alleen
achterblijven, dat leek niet zo makkelijk. Niet van iemand die zonder
verklaring weggaat, nog minder van iemand die zichzelf doodt. Want ook daarover
gingen het gesprekken. Of waartoe het lezen van een goed boek al niet leiden kan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten