7 februari 2019

Hebt u einderelatie-ervaring met het totaal verliezen van de trappers en zoekt u herkenning, of wilt u gewoon weten in wat voor een hel je leven dan kan terechtkomen, dan is hier een aanrader eerste klas:

Dagen van Verlating van Elena Ferrante. 

In een van de eerste boeken van de bekende onbekende Italiaanse hype-auteur wordt de achtendertigjarige Olga verlaten door haar man Mario en ingeruild voor een jongere vrouw, waardoor Olga van de ene op de andere dag in een onhoudbare neerwaartse spiraal verzeilt. Ze kan werkelijk nergens heen en moet het nu alleen zien te rooien met haar jonge kinderen Gianni en Ilaria en de hond Otto.

Al snel verliest ze al haar kracht en energie, evenals het vertrouwen in zichzelf en in het leven, en zo blijft ze achter als een klein hoopje afhankelijkheid, ellende en zwakte. Ze doet zelfs een beroep op haar dochtertje om haar bij de les te houden en zich niet te verliezen in een niemandsland tussen de kille werkelijkheid van eindeloos verdriet en haar dromen over een geïdealiseerd verleden.

Olga is wanhopig, lijdt en weet van geen hout pijlen te maken. Dat is echt wel letterlijk te nemen, want heel het boek door wentelt ze zich in een bodemloze put, ze gaat dwars door een kanjer van een rouwproces, waarbij ze alle fasen van die rouw doormaakt: ontkenning, woede, vernedering, verdriet, wraak en ten slotte aanvaarding. Pas helemaal op het einde staat ze recht en kan ze weer vechten voor haar bestaan omdat ze geleerd heeft “wat zinledigheid inhoudt en wat er gebeurt als het je lukt om weer boven te komen”.

Leesgegroet wijdde een vrij lange bespreking aan deze roman, met erkenning voor de auteur (hier en daar ook met herkenning) die het totale rouwproces van een imploderend leven tot op het bot heeft uitgediept. Bovendien is het ook nog eens krachtig beschreven met de pen van de verlaten vrouw.

Door te schrijven probeert Olga haar eindeloos verdriet te verwerken, hoewel ze niet meteen slaagt in dat opzet. Elena Farrante anders wel, zo goed zelfs dat je de indruk krijgt dat ze zelf helemaal door die put is gegaan. De taal is direct en onverbloemd en is daarom uitermate geschikt om Olga’s frustratie en woede weer te geven.

Doordat haast het hele boek is gewijd aan Olga’s verlies van de pedalen, kregen sommige lezers de aanvechting om haar een schop onder de kont te geven en haar te wijzen op haar verantwoordelijkheid voor de twee kinderen. Dat is natuurlijk een makkelijke reflex voor een lezer die per definitie een buitenstaander is. Anders is het als je zelf zo’n proces doorworstelt. Daarom is Dagen van verlating een eyeopener voor wie dit nog niet meemaakte, en een steun voor ervaringsdeskundigen.