Het is niet zo dat we de taal van
gebaren helemaal zijn vergeten. Dat we gewoon zijn onze handen te bewegen
tijdens het spreken is er een restant van. Klappen, wijzen, goedkeurend je duim
opsteken: allemaal artefacten van heel oude gebaren. Elkaars hand vasthouden is
bijvoorbeeld een manier om je te herinneren hoe het aanvoelt om samen niets te
zeggen. En ‘s nachts, als het te donker is om te zien, vinden we het nodig om
op elkaars lichaam gebaren te maken, zodat we verstaanbaar worden.
(De geschiedenis van de liefde,
Nicole Kraus)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten