De
ballade van het treurige café Carson McCullers
Amelia heeft een eigen whiskystokerij en een café, waar de mannen uit de omgeving zich elke dag komen bezatten. Omdat ze ook over kruiden een en ander weet, geneest ze vakkundig alle kwalen. In haar café zwaait ze met haar mannelijke, stugge voorkomen de plak. De whisky zorgt voor wat afleiding in het verder eentonige leven in het dorp.
Als de bruut Macy stapelverliefd wordt op Amelia probeert hij bij haar op een goed blaadje te komen. En ja, enkele jaren later trouwen ze, maar veel oog en mededogen voor haar nieuwe bruidegom heeft ze niet, waarna hij verdwijnt en terug het slechte pad opgaat. Op de koop toe verschijnt op een dag een gebochelde jongeman in het café die beweert familie te zijn van Amelia, en die neemt ze wel in huis.
Na enige jaren gevangenis komt Macy weer vrij en trekt in bij Amelia en de gebochelde, wat niet echt naar haar zin is, maar ze krijgt hem niet buiten. Om dat probleem op te lossen wordt een duel georganiseerd tussen Amelia en Macy.
Het treurige café is veel drinken en vechten en het leven dat zijn gang gaat in de marge van de samenleving. Het speelt zich af in een saai en warm gat dat aan de strips van Lucky Luke doet denken. Ogenschijnlijk valt er niks te beleven, maar dat is dan buiten Carson McCullers gerekend. Die laat met haar lucide pen haar personages staan als een huis, en daarbij geeft ze de lankmoedige, zinderende sfeer in het door god en bijna iedereen verlaten gat in de woestijn zo treffend weer dat je zelf begint te zweten van de warmte die het uitstraalt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten