Leestips (202)

Normale mensen is een prachtig boek van Sally Rooney dat leven en welzijn van de twee jonge geliefden Connell en Marianne, en hun relatie met en tot elkaar in een boerengat in Ierland, van naaldje tot draadje in beeld brengt. Marianne komt uit een rijke familie, Connell uit een arbeidersgezin. Op school leven ze ver van elkaar: knappe Connell ligt goed bij vrienden en de meisjes, lelijk eendje Marianne heeft geen vrienden en is nogal op zichzelf. Maar doordat Connell’s moeder als poetshulp werkt bij Marianne thuis, ontmoeten de twee jongelingen elkaar in het echt en het blijkt zelfs te klikken. Waarna ze een verhouding krijgen, maar die wil Connell liever stilhouden uit schrik voor zijn reputatie.

Later vinden ze elkaar terug in Dublin, waar ze allebei studeren aan Trinity College. Daar is Marianne de vis in het stadswater, en Connell de vreemde eend in de bijt. Wat de situatie van vroeger omkeert, maar hen toch opnieuw naar elkaar toe drijft. 

Rooney slaagt erin haar personages zeer geloofwaardig tot leven te brengen, met hun onhebbelijkheden, hun liefde voor elkaar, hun lelijke kantjes, hun zwakheden, hun loslaten en weer vastpakken. Het is alsof ze met een elastiek aan elkaar hangen, zo draaien ze voortdurend om elkaar heen, de ene keer stoten ze elkaar af, de andere keer trekken ze elkaar aan. Het zijn complexe wezens, met gedachten, emoties en een heleboel kronkels, vreemde en heel gewone. Net dat maakt hen heel herkenbaar voor de lezer, en daardoor evenzo invoelbaar. Je raakt betrokken bij hun psyche, je leeft mee met hun gevoelens en gedachten, hun eenzaamheid en breekbaarheid. Hoe kunnen jonge mensen elkaar vinden, herkennen, zichzelf en elkaar ontdekken, en bovenal afstoten en aantrekken, en dus veranderen. Een keigoed boek voor een lange winteravond, of twee.