Boris en Mia lassen na 30 jaar een pauze in hun huwelijk in. Boris legt het aan met een Française met substantiële borsten, en daar is Mia niet van gediend. Ze probeert zichzelf bijeen te rapen met de hulp van vrouwen, waaronder haar therapeute, haar zus en haar dochter, en daarbovenop een club tienermeisjes aan wie ze een zomer lang poëzieles geeft. Ze trekt weg uit New York en gaat op zoek naar zichzelf in haar geboortestreek op het Amerikaanse platteland.
Dat doet ze al wroetend in haar emoties, grasduinend in haar zielenroerselen en herinneringen, en te hooi en te gras commentaar gevend op die herinneringen. Wat redelijk storend werkt, dat laatste. En dat er nog veel meer verstoring was, zoals bleek uit meerdere reacties van Leesgegroet, zoals die van André: “Het boek boeide me niet. 60 pagina’s slaapverwekkend en boek toe” en van Ellen: “Kort samengevat klinkt mijn harde verdict: wannabe-intellectuele chicklit, echt een opgave om verder te lezen.”
Behalve een paar enkelingen die de moed vonden het boek helemaal uit te lezen en het ook behoorlijk goed vonden, gingen de meeste reacties in de richting van de bovenstaande. En zo geraken we ook niet verder dan een ultrakort verslag vanuit het wandelpark van een half uitgelezen boek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten