Verdriet (Ivo van Strijtem)
Vanmorgen scheen de zon en
toch had ik verdriet een verdriet
van vroeger was het maar
niet uitgeleefd niet wezenloos
van vandaag kon niet daar was
geen enkele reden voor
zonder zorgen was ik opgestaan
aan toen had ik niet eens gedacht
er zijn verdrieten die niet ouder worden
zij slapen in en om de zoveel tijd
ontwaken zij klampen ons aan en
vullen onze ogen
zo ook dus vanmorgen het weer
keerde zich onderhand tegen mij
de regen tokkelde op een afdak
dat al bijna was vergeten
Geen opmerkingen:
Een reactie posten