Virginia Woolf laat zich niet gemakkelijk lezen. Dat komt vooral door de stream of consciousness die ze hanteert, de ononderbroken stroom aan indrukken, gedachten, bespiegelingen en beschouwingen die het menselijk denken weergeven. Je kijkt als het ware binnen in de gedachtenwereld van de personages. Maar zoals gedachten plegen te doen, die springen van tak naar tak in de boom van ons hoofd. In ons eigen hoofd is het soms al moeilijk volgen, laat staan in het hoofd van een ander.
De familie Ramsay verblijft in hun vakantiehuis op het Schotse eiland Skye samen met acht kinderen en een aantal gasten. Mr en Mrs Ramsay verschillen als dag en nacht van elkaar en dat geeft nogal wat spanning en onbegrip binnen het gezin. Mrs Ramsay is de gastvrije, genereuze moeder die van gezelligheid en veel volk houdt. Mr Ramsay is een wat nukkige, sombere, zelfs tirannieke man die zeer streng is voor zijn kinderen, en eigenlijk voor iedereen. De familie Ramsay wil graag naar de vuurtoren aan de overkant varen, maar het slechte weer steekt daar een stokje voor.
Dat is de heel korte inhoud van deze roman, die vooral over de binnenkant van de bewoners gaat, over wat ze denken, hoe ze zich tot elkaar verhouden, hoe ze wel hun best doen, maar elkaar toch niet goed begrijpen en aanvoelen. Net als de vuurtoren zijn ze wel aantrekkelijk, maar toch onbereikbaar.
Naar de vuurtoren was geen groot succes bij Leesgegroet. Weinigen lazen het boek uit. Leen had het over “de moeilijke stijl, de vele zinnen met tal van bijzinnen. Maar toch, als je erin doorbijt, moet je bekennen dat ze met veel inzicht haar personages beschrijft in hun overpeinzingen. Ook de soms poëtische beschrijvingen van gebeurtenissen en gedachten zijn mooi. Maar het is een boek dat je vandaag niet gemakkelijk meer leest omdat de hedendaagse stijl bondig en directer is geworden.” André vond de schrijfstijl dan weer “te ingewikkeld, met een plot die niet vooruitgaat en dus niet boeit.”
Elisabeth oordeelde dat het boek “een inspanning vergt. Wil ik die op dit moment leveren? Niet echt. Onder begeleiding van een expert misschien wel, om het boek toegankelijker te maken. Ik merk wel dat deze schrijfster stilistisch topniveau haalt, maar verdomd moeilijk is. Een klassieker van dergelijk topniveau is misschien niet geschikt om als tussendoortje te lezen.” Emilie ten slotte vroeg zich op een bepaald moment af wat ze aan het lezen was en kon de vraag niet beantwoorden.
Al bij al was De vuurtoren dus een moeilijke keus. De poging waard, maar misschien ook niet meer dan dat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten