De zee heeft geen geheugen,
laat sporen achter,
overspoelt ze kort daarna.
Ach, je weet het wel, nazomer
heeft iets hartverscheurends:
langzaam en met een onhandig gebaar
de zonnebril afzetten,
een drukkende warmte,
een beetje elders zijn,
in het verkeerde trage tempo zitten.
Wat in de plunjezak gestopt uitdenken:
je zeegroene ogen, het lichte haar,
de roestbruine huid
waarop kussen gedrukt.
Je rode jurk verdoezelt plekken
die je zelf goed kent,
je lichaam een schuilplek en baken.
Dat woorden daden zijn,
de tijd afremmen,
degene worden die je mist
om erger te voorkomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten