Drie naamloze personages, een oude vrouw, een jonge vrouw en
een lange, slanke man wonen op een bult in het landschap. Elk met hun eigen
verleden leven ze hun eigen eenzame leven. Ze zoeken rust en stilte om het
verlies van hun overleden moeders te verwerken. Verlies verwerken, troost
vinden, de dood in de ogen kijken, het zijn dingen waar deze personages - en
allicht ieder van ons al eens - mee bezig zijn. Elk in hun eigen eenzaamheid. Langzaamaan doorbreken ze de stilte tussen elkaar en gaan ze
op pad met elkaar.
Het motto van Bult ontleende De Maré aan Albert Camus: “Het
absurde ontstaat uit de confrontatie van de mens die vraagt, en de wereld die
op een onredelijke wijze zwijgt.”
Voor Leesgegroet was Bult een fijn boek dat langzaam opbouwt, vanuit het hart en met bezieling en oprechtheid geschreven, schoonheid in kwetsbaarheid. Voor sommige anderen was het goede passe-temps in mooie taal, “doch het verhaal hield me niet echt bezig”. Kop en staart waren inderdaad niet gemakkelijk te vinden. Het boek zit vol mooie woorden en zinnen, maar waar is het verhaal? Is Bult voor de een een prachtig geschreven roman, voor de ander is het een lang uitgesponnen gedicht.
De zoektocht van Sien naar info over de schrijfster leverde het volgende op: “Marieke De Maré (1985) is een Vlaamse kunstenares, theatermaker, actrice en schrijfster. Ze verzint, schrijft en vertelt. Ze is enorm bezield en doet alles met hart en ziel. Zo ken ik haar ook. Ik heb altijd veel bewondering gehad (ook als kind/jongere) voor haar vurigheid en haar speels enthousiasme. Die authenticiteit vind je in al haar werken terug. Ze heeft het vermogen om schoonheid te zien in de meest kwetsbare momenten en dat deelt ze, aan de hand van verhalen, theatervoorstellingen, boeken, monologen, creatieve ateliers.”
Vandaag werd bekend dat Marieke De Maré in Nederland de F. Bordewijkprijs krijgt voor haar tweede, onlangs verschenen roman Ik ga naar de schapen.
mooi verslag, Elisabeth
BeantwoordenVerwijderen