Quotes (6)

Alle wollen zurück zur Natur –

nur nicht zu Fuss.

(op de Berlijnse muur)

Leestips (8)

Het verdwenen jaar van Salvatierra van Pedro Mairal. Een man die tijdens zijn jeugd de spraak verloor, werkt gans zijn leven aan een kilometerlang schilderij waarop hij heel zijn leven uitbeeldt. Na zijn dood bekommeren zijn twee zonen zich tegen wil en dank om dit schilderij. Het wordt een ontdekkingstocht naar hun vader die ze, zo weten ze nu, niet echt kenden, en naar zichzelf. Vooral de speurtocht naar de ene ontbrekende rol van het jaar 1961 (het verdwenen jaar) is een waar avontuur op verschillende vlakken.

Prachtig!

Bijdrage door Luc

Leestips (7)

Als je me vraagt om te komen, laat ik alles achter… maar vraag het me van Albert Espinosa. Op de dag dat zijn vriendin hem verlaat, krijgt detective Dani de vraag van een wanhopige vader om zijn vermiste zoontje te zoeken. De zoektocht brengt hem naar het eiland Capri, dat veel jeugdherinneringen oproept. Via flashbacks leren we over de bijzondere ontmoetingen die hij heeft gehad met meneer Martin, een vuurtorenreparateur en met George met de boksbal, die zijn leven mee vorm hebben gegeven. Daardoor is het boek evengoed een zoektocht naar zichzelf.

Mijn leeservaring was dubbel. De ietwat stuntelige manier van vertellen door de dertienjarige Dani is soms grappig, vaak aandoenlijk en altijd to the point. De ontmoetingen zijn prachtig, zelfs sprookjesachtig in beeld gebracht. De levenslessen van meneer Martin en bokser George zuigen je helemaal in het verhaal.

Anderzijds heeft het boek bijwijlen een hoog ‘Celestijnse belofte’-gehalte: het is soms wat zweverig en voorspelbaar, en de would-be filosofie smaakt al eens naar slappe koffie.

Bij twijfel, toch maar proberen.

Mooie woorden (5)

Een tuefermete is een toverkol, heks, of rare madam die snuchtings of ’s morgens een karrewip, een boertje of oprisping laat.

Maar wat te denken van een niewirt = ? die een petieloetie = ? bij zijn schabbernak = ? pakt en hem een koksmete = ? geeft.

Poëtegem (6)

Luttele tijd voor de dood van mijn vader schreef ik voor hem dit gedicht, en mijn vriend Jan Desseyn zette er muziek op.

Father oh father, the land that you worked

Is the land that I live on, the land of my birth

I can picture you toiling and slaving away

For the sake of your children, whatever they say

The others come first is your sense of life

It’s a generous goal and a merciful drive

Father oh father, the road that you’ve gone

Is the road that I walked and that I travelled on

I went where my nose went, I followed no call

It’s a wonder that I found my way home at all

The rivers I crossed and the places I’ve seen

Remind me of you in your wildest dreams

Father oh father, the words that you speak

Are the words that I learned, the words I will keep

They are words from the past, like a load that you bore

They were not enough for me, I needed more

So I went round the world and guess what I found

A sturdy foundation on solid ground

Father oh father, the seeds that you’ve sown

Are the seeds of compassion and honesty

They rooted inside me and will remain here

I’m glad for the harvest as winter is near

Father dear father how would it feel?

If I finally forgive you for the wounds that will heal

11 mei 2012

Vergeten straat van Louis Paul Boon.

Als in 1944 in Brussel de Noord-Zuidspoorverbinding wordt aangelegd, wordt er per abuis een doodlopende straat dichtgemaakt. De ‘vergeten straat’ wordt afgesloten van de buitenwereld en de bewoners worden zo gedwongen tot samenleven met elkaar op een klein eiland. Aanvankelijk is er protest, maar als blijkt dat het afgesloten zijn ook interessante voordelen biedt (gratis elektriciteit, gas en water), slaat dat om in aanvaarding.

De bewoners – arme, volkse Boontypes – leven in hun eigen kleine wereld zonder macht of gezag, zonder werk of inkomen, elk met hun eigen miserie, maar in een langzaam op gang komende solidariteit en vrijheid, die ze verwelkomen maar waarmee ze ook moeten leren omgaan. Ze eten samen, breken de straat op en telen groenten, stelen kolen en bakken brood, maar er komen ook onderlinge onenigheden aan de oppervlakte. Nadat twee bewoners naar het ziekenhuis worden gevoerd, wordt de straat ontdekt en keert het gewone, grauwe, slaafse leven terug.

De vergeten straat lijkt op een anarchistisch experiment, met alles wat daarbij hoort: wetteloosheid, relationele spanningen, seksuele lusten, samenleven in vrijheid en solidariteit. De maatschappijkritische zin van Boon komt duidelijk tot uiting als een aanklacht tegen het kapitalisme dat de arme mensen onderdrukt, maar het socialisme en anarchisme blijken evenmin ideaal.

Van de Leesgegroetleden was een kleine helft enthousiast over het boek. De positieve ingesteldheid van de bewoners, de filmische weergave (geschikt voor uitvoering op een podium – blijkt dat er ook een film en theaterversie van bestaan), de solidariteit, de vrijheid konden hen ten zeerste bekoren. Een grote helft vond dat die positieve waarden niet helemaal opwogen tegen de machteloosheid van de bewoners – ze zitten in de marge en geraken er niet uit – en tegen de langdradigheid van het verhaal. Het gebrek aan structuur maakte het lezen tot een moeilijk en niet door iedereen volgehouden karwei. Het onmiskenbare talent van Boon is duidelijk aanwezig in inhoud en thematiek, doch de stijl is wat te ordeloos (anarchistisch?). In één zin samengevat: een boeiend thema maar gebracht in een oude taal en moeilijk leesbare vorm.

Mooie woorden (4)

Zo waar als een scheljaard een blauwe, of anderskleurige geschelpte is, een duif gelijk we zeggen, zo is een vrikkelgat iemand die niet stil kan zitten, een wezzeleir of een wezzergat. Bovendien werd wrikkelgat (met een w!) in 2005 door Radio 2-luisteraars uitgeroepen tot West-Vlaanderens mooiste woord. Terwijl iedereen weet dat het een westzuidoostvlaams woord is.

En wat is dan een tuefermete = ? die snuchtings = ? ne karrewip = ? laat? 

Mooie woorden (3)

Inderdaad betekent roespeteren = tegenspreken, reclameren, protesteren, zeker als de scheljaard niet valt. Maar wat in ’s hemelsnaam, Luc, is dan een scheljaard = ?

Roezepetoeze is een prachtig woord om aan te duiden dat Roel zijn kamer er weer slordig, rommelig, ordeloos en elleperdelle bijligt. Een beetje zoals hiernaast?
Altijd al een vrikkelgat = ? geweest, nietwaar.

Leestips (6)

De barre vlucht van Slavomir Rawicz.

In 1940 wordt Slavomir Rawicz, een Poolse luitenant, na een schijnproces tot 25 jaar in een Russisch strafkamp in het verre Siberië veroordeeld. Samen met duizenden anderen wordt hij getransporteerd naar Irkutsk, vanwaaruit ze in de meest extreme weersomstandigheden te voet naar de goelag trekken, met vele doden tot gevolg.

Ondanks de strenge bewaking slagen Rawicz en zes medegevangenen erin te ontsnappen uit het kamp. De lange, barre voettocht voert hen 6.500 km ver door het ijzige Siberië, de hete Gobiwoestijn en de onherbergzame Himalaya, op weg naar India en de vrijheid.

Een hallucinant, waar gebeurd verhaal.

Quotes (5)

Hoe luid de religieuze en culturele bezwaren ook mogen klinken, het is nu echt wel hoog tijd dat we overal tonen en dus aanvaarden dat mannen ook van mannen kunnen houden, en vrouwen ook van vrouwen. Dat holebi's evengoed de norm zijn. Dat de norm eigenlijk niet bestaat. (Jan Roegiers - Vlaams Parlementslid)

Mooie woorden (2)

Geen duif, geen meerkoet en geen hobbelpaard, al zijn dat wel fijne probeersels.  Nee, ne rietsekoter = een schommel, een biezebijs, een zwier. Roel, Bernadette, Marianne, Hilde en Agnes winnen aldus een ritje op de schoot van deze madam.

De woorden voor deze week:

roespeteren = ?
roezepetoeze = ?

Mooie woorden (1)

In 2004 verkozen de luisteraars van Radio 1 ‘goesting’ tot mooiste woord van onze taal. Andere kandidaten waren geroezemoes, reutemeteut, oelewapper enzovoort. In Nederland was ‘liefde’ het mooiste woord. Als mooiste Vlaamse plaatsnaam won ‘Schellebelle’ het van ‘Sint-Job-in-‘t Goor’.

Niet alleen in het Nederlands en het Vlaams zijn er mooie, prachtige, heerlijke en oorstrelende woorden, ook in het dialect, en zeker het dialect van onze streek, het zuidwesten van Oost-Vlaanderen, bestaan er talloze schone streekeigen woorden, die de tand des tijds al of niet hebben doorstaan.

Andere streken mogen dan prat gaan op welluidende woorden als ollemolle, eubrus, gezjost en jeirbees, wij hebben een tournevies, ne rietsekoter en ne lochtink vol mee groensels. En was daar ook niet de ongeëvenaarde, onvolprezen uitdrukking: ‘Metie, doe ’t ekkie toe, ’t virkie è doir’?

Daarom deze rubriek met een wekelijkse keur aan zuidwestoostvlaamse bestofte, nog springlevende of toch al vergane gloriën, onder de vorm van mooie woorden. U mag twee keer raden naar de juiste betekenis, en uiteraard ook zelf voorstellen doen.

Deze week: rietsekoter = ?

Leestips (5)

De huilende molenaar van Arto Paasilinna is het verhaal van een reus van een vent, Huttunen genaamd, die in een dorpje in het noorden van Finland een oude molen gaat kopen en opknappen. Hij werkt hard en wordt graag gezien, maar tijdens zijn, vaak voorkomende, sombere buien begint hij ’s nachts te huilen als een wolf. Die gewoonte brengt hem in de problemen bij de dorpelingen; ze vinden hem zo zot als een achterdeur en willen van hem af. Tegenover deze gek vinden ze zichzelf heel normaal.

Het is die tegenstelling tussen de norm en de afwijking die Paasilinna zeer handig verpakt in een maatschappijkritische vertelling, die bijwijlen hilarisch, dan weer heel diepmenselijk is. Een roman die je pas weglegt als hij helemaal uit is en je jezelf de vraag stelt: wie is er nu eigenlijk gek?