Mijn absolute favoriet is de trilogie van Kerstin Ekman: Wolfshuid, Het laatste hout, en Krasloten.
Elk woord, elke zin is een streling voor de geest. Compositie van woorden. Snel lezen zou een zonde zijn. Langzaam genieten is de boodschap.
Kerstin Ekman beschrijft in een meesterlijke stijl het alledaagse (nu ja…) leven in het onherbergzame hoge noorden van Zweden. In 1916 reist de jonge Hillevi Klarin naar Svartvattnet waar zij een baan aanvaard heeft als vroedvrouw. Het boek beschrijft het barre, harde leven vanuit het standpunt van een zelfstandige, of moet ik zeggen opstandige, jonge vrouw.
In het tweede boek is haar dochter Myrten, tegen de achtergrond van de tweede wereldoorlog, het hoofdpersonage. Het derde boek verhaalt over, hoe kan het ook anders, de kleindochter van Hillevi. Ingefrid Mingus is op zoek naar haar moeder, Myrten, die haar ter adoptie afstond en komt terecht bij Kirstens, de pleegzus van haar moeder, en de kunstenaar Elias Elv die ook al een rol speelt in het tweede boek. 
Kerstin Ekman beschrijft op een meesterlijke wijze een vergane maatschappij vanaf het harde, ongenadige leven begin 20ste eeuw tot de leegloop van het noorden in de jaren ’80. De drie boeken kunnen eigenlijk in willekeurige volgorde gelezen worden. Jammer genoeg uitverkocht in de boekhandel, maar wel verkrijgbaar in de bieb en – met veel geluk – in De Slegte. Nu ik erover schrijf krijg ik zin om de boeken voor de 4de keer te lezen. Dat wordt weer genieten in Italië…
Bijdrage door Anne Vanmaercke
Geen opmerkingen:
Een reactie posten