(Part 1) Donderdag 23 april, midden in de
lockdownperiode van het gedenkwaardige coronajaar 2020, deed Leesgegroet wat de
hele wereld ondertussen - de een spelenderwijs, de ander tandenknarsend - onder
de knie probeert te krijgen: videocallen.
Het moet gezegd, tot onze eigen verbazing verliep het zeer vlot, want welbeschouwd is dat allemaal zo moeilijk niet. Al was hier en daar de vrees vooraf niet gering, maar dus volledig onterecht. Soms leek het zelfs alsof we nooit anders hadden gedaan. Bovendien was het een aangenaam, zij het virtueel, weerzien tussen alle videobellers. Voor herhaling vatbaar dus, maar als het van ons afhangt, gaan we toch liever live de volgende keer. Bij deze dus een kleine oproep aan de Nationale Veiligheidsraad.
Natuurlijk ging er veel tijd naar persoonlijke en andere, al dan niet coronagerelateerde nieuwtjes en verhalen. En kwamen we zelfs, als was het geheel terzijde, ook nog toe aan de onlinebespreking van liefst twee boeken. Waarvan hier bespreking van deel 1.
De Japanse minnaar van Isabel Allende, achternicht van Salvador Allende, linkse president van Chili in de jaren 70 die brutaal aan zijn einde kwam na een rechtse staatsgreep door Augusto Pinochet, en tevens groot Zuid-Amerikaans schrijftalent van 1982 tot heden, met tal van succesromans op haar palmares.
Het verhaal: om aan de nazi’s te ontkomen, vlucht Alma aan het begin van de Tweede Wereldoorlog vanuit Polen naar Californië, waar ze bij oom en tante Belasco in weelde opgroeit en in contact komt met de Japanse tuinman Takao Fukuda. Ze sluit er vriendschap met haar achterneef Nathaniel Belasco en met de zoon van de tuinman Ishimei. De zeer hechte band met Ishimei wordt echter jarenlang onderbroken doordat de Japanse familie in een concentratiekamp wordt opgesloten, maar hun liefde blijft altijd levend. Alledrie worden ze opgejaagd door de Amerikaanse maatschappij, Alma omdat ze vluchteling is, Nathaniel omdat hij joods is en Ishimei omdat hij Japans is. Voor de drie reden genoeg om een langdurige en stevige band te onderhouden.
Alma is verliefd op haar Ishimei, maar trouwt niettemin met Nathaniel, met wie ze een zoon Larry krijgt, en later kleinzoon Seth. Ishimei blijft wel haar Japanse minnaar tot het einde van haar leven. Op oudere leeftijd woont Alma in het bejaardenhuis Lark House waar ze onderhouden wordt door verzorgster Irina, net als zijzelf immigrant in de VS, wier leven ook nogal turbulent is verlopen. Uiteindelijk is het de liefde die tijd en afstand overwint.
Zoals we van verhalenverteller Allende gewoon zijn, bestrijkt deze familiekroniek een breed gamma aan onderwerpen zoals migratie, kindermisbruik, racisme, abortus, ouderdom en antisemitisme. Het is ook een beetje de wereld zoals we die vandaag kennen en die Allende vaardig als altijd in kaart weet te brengen.
Het was even concentreren om dat hele verhaal uit onze herinnering op te diepen, want het was toch alweer een maand of twee geleden dat we het boek lazen. Het oordeel was wel redelijk eensgezind: een gedegen en invoelende familiekroniek die vele wegen bewandelt en diep in levens snijdt, en ook nog eens zeer vlot leesbaar is. Allendes stijl is herkenbaar Zuid-Amerikaans met het typische magisch realisme dat ook Marquez’ boeken kenmerkt. Net als in de meeste van haar boeken, is ook hier het politieke engagement duidelijk aanwezig. Dat er bijvoorbeeld ook in Amerika concentratiekampen hebben bestaan, was nieuw voor mij. Geheel aan te raden dus, al was er ook een klein minpuntje: soms is het te veel lijkend op haar eerdere boeken van lang geleden en daardoor weinig verrassend.
