Het zoutpad van Raynor Winn is haar
verslag van de voettocht die ze samen met haar man Moth maakte. Ze zijn op een
knullige manier hun huis, werk en geld kwijtgeraakt en op de koop toe wordt
Moth ernstig ziek. Om die redelijk uitzichtloze situatie te lijf te gaan,
plannen ze een langeafstandswandeling van meer dan 1000 km langs de Britse
zuidwestelijke kustlijn.
Als lezer weet je dat door het schrijven van dit tamelijk succesvolle boek ooit hun spaarboek zal aantikken, maar achteraf is het makkelijk praten. Op het moment van de tocht is het natuurlijk wel afzien, honger lijden, schooien, voetenpijn, bar weer en een hoop andere uitdagingen.
Op hun 50-jarige leeftijd trotseren ze, soms met de moed der wanhoop, alle obstakels en tegenslagen die ze op hun weg vinden. Goeddeels afhankelijk als ze zijn van de goodwill van de mensen die ze onderweg treffen, zitten daar zoals te verwachten fijne, maar ook minder fijne personages tussen. In hun onophoudelijke zoektocht naar onderdak, natuur, avontuur en vrijheid, is dit vooral een persoonlijk relaas van het leven van twee mensen die in moeilijke omstandigheden op pad gaan omdat er niets anders opzit. Dit alleen al maakt Het zoutpad ergens wel de moeite van het lezen waard.
Niettemin was Leesgegroet strak in tweeën verdeeld. We hadden enthousiaste Raynorfans die het een prachtig boek vonden. Zij hadden zich zonder dralen al laten overhalen tot het aanschaffen van haar vervolgboeken. De andere helft vond Het zoutpad niet echt een roman waardig, veeleer een middelmatig reisverhaal met een persoonlijke touch en niet meteen een werk van hoog literair niveau.
Dat de tocht zelf een krachttoer is die alle lof verdient, daarover was iedereen het eens. Maar de stijl en de vorm, daar plaatste Leesgegroet dan weer wat vraagtekens bij. Bij deze?
