Poëtegem (246)

Over een kogel gevonden bij Clenchwarton (A. E. Housman)

 

Ik vond een kogel in de klei

Hij ligt nu op mijn tafelblad.

Hij heeft zijn grote tijd gehad,

zijn oorlog is allang voorbij.

 

Patroon als hij bestaat niet meer.

De huls gebutst, het messing groen.

Ooit glansde hij, maar dat was toen.

Hij past in geen modern geweer.

 

Voor bloed en wonden ooit gemaakt

Maar ongeschonden, zonder schuld.

Hij heeft zijn missie niet vervuld

En nooit een jongenslijf geraakt.

 

Het ding dat zijn bestaan betreurt

Is even eenzaam als de mens.

Een hart te treffen was zijn wens.

En dat is hem noch mij gebeurd.

Leestips (243)

Beer Marian Engel

Het historisch Instituut van Toronto verwerft een landhuis met bibliotheek op een eiland in het verre noorden van Canada. De 27-jarige bibliothecaresse Lou trekt erheen met de opdracht de bibliotheek te inventariseren. Bij het landhuis hoort echter ook een huisdier, en dat blijkt asjemenou een beer te zijn, die geketend in een schuurtje naast de woning zijn dagen slijt.

Tijdens haar inventarisatiewerk stuit ze op aantekeningen van de stichter van de bib die zich in het berenleven heeft verdiept en zo komen we daar vanalles over te weten. Tegelijk weet Lou al snel het vertrouwen te wekken van het tamme dier. Ze maakt hem los en gaat ermee zwemmen, laat hem binnen in huis en laat zich drommels nog aan toe tot klaarkomens toe aflikken. Waarna nog meer te gekke erotische taferelen volgen, die dan wel de kracht hebben haar nare ervaringen met mannen achter zich te laten, want de beer is meer een liefhebbend dan een bedreigend mannelijk wezen.

Beer is een bizar romantisch-erotisch verhaal dat geheel geloofwaardig en vanzelfsprekend aandoet. Het prikkelt de fantasie, het roept vragen op over identiteit en seksualiteit, en het gebeurt allemaal in de grootste eenzaamheid, in een langzaam proces van verwildering en emancipatie, zonder oordeel, zonder pottenkijkers, behalve natuurlijk jij als lezer. Maar je wordt dan ook beloond met een mooi, intiem portret van een vrouw die zichzelf op een sensuele, maar serene manier heruitvindt.

Een prachtig mooi boek zonder meer, in een heldere stijl, met sobere zinnen en een liefdevolle blik.

 

Mooie beelden (294)

 

Poëtegem (245)

Als het waar is (Leo Vroman)

 

Als het echt werkelijk waar is

dat de overgeschoten geest

nog veertig dagen hier en daar is

waar die altijd graag was geweest

dan zal ik je als een trui omkleden

zo warm en zo goed van pas

als die waar ik lang lang geleden

eerlijk gezegd jaloers op was.

Dus wil ik het volgende afspreken.

Zeg maar de derde vrijdag nacht

zal iets je treurslaap onderbreken:

een vers dat je plotseling bedacht.

Dan sta je op, schrijft haastig neer

wat al bijna wil verdwijnen,

doet die lamp aan, deze keer

schijnt hij extra hard te schijnen

en je herkent het handschrift weer:

het mijne.

Leestips (242)

De overlevenden Alex Schulman

In een zomerhuisje bij het meer hebben de drie broers Pierre, Benjamin en Nils lang geleden hun jeugd doorgebracht. Ze zwommen er in het water, ravotten, luisterden naar muziek, lazen strips en trokken het bos in, een beetje zoals alle normale jongens doen. Het zijn hun ouders die minder normaal waren. Moeder was nogal in zichzelf gekeerd, terwijl vader de competitie tussen de jongens aanwakkerde.

Nu zijn de jongens mannen geworden en na de dood van hun moeder vinden ze bij het opruimen van haar woning haar laatste wens om in het meer te worden uitgestrooid. Als ze daar samen arriveren, komen allerlei herinneringen aan hun verleden terug aan de oppervlakte. En dat zijn bijlange na niet alleen gelukkige herinneringen. En zo gaat langzaam maar zeker het idyllische zomerhuisje-jeugdbeeld aan diggelen. 

Het geheugen gaat met ons op de loop, slaat gaten in de tijd. Herinneringen raken omfloerst, worden verfraaid of verdraaid, of worden opgesloten in een kluisje diep vanbinnen. Alex Schulman gaat daar op een gewiekste manier mee om in zijn overigens erg leesbare en prachtige De overlevenden.