Oude woorden (95)

volgaarne: grif, met veel genoegen, zeer graag

Na een maandenlange poging zijn verleidingskunsten op haar los te laten, gaf ze hem uiteindelijk volgaarne haar hand.

Poëtegem (177)

heden gedichtendag

Love bug 

(Ingmar Heytze)

Ik hoef de kamer niet meer uit

om jou vergeefs te zoeken

op de serafijnse schaal

van kabelnet en satelliet.

Ik keer mijn mailbox om:

jouw server zwijgt.

De zwaarste zoekmachines

lopen vast op jouw adres.

Ik zwerf langs digitale kroegen

tot je komt – zonder succes.

Ik ben een tragisch wrakstuk

in een maalstroom van gegevens,

een PacMan zonder levens

vlak voor de kritische stop –

ergens in dit web hang jij.

Je spint me in. Je vreet me op

Leestips (205)

Waarom de wereld niet naar de knoppen gaat Maarten Boudry

Alle dagen krijgen we onheilsboodschappen op ons bord, maar volgens de auteur staan we desondanks niet op de rand van de afgrond. Integendeel zelfs, het gaat almaar beter met de wereld. Dat probeert hij met cijfers en statistieken te onderbouwen. Zo rekent hij af met doembeelden die onze vooruitgang in de weg staan en ons pessimisme rechtvaardigen. Er is minder racisme, minder ongelijkheid, minder armoede in de wereld, maar zijn wet van het behoud van gezeik maakt dat we blijven klagen. Natuurlijk is er godsdienstfundamentalisme, aardeopwarming, racisme, schaarste, maar die problemen zijn beheersbaar. Of dat in de toekomst ook zal blijken, valt natuurlijk nog te bezien.

Niet alles wat in dit boek staat, is uitvoerig onderbouwd, noch is het allemaal volkomen geloofwaardig, het is wel ontnuchterend en spoort aan tot nadenken. Over al die grote problemen mogen we niet te lichtvaardig gaan, het is maar een kant van het verhaal, maar het komt het voortschrijdend inzicht wel ten goede. 

Boudry is een erudiet mens, die niet zomaar met de stroom mee wandelt. Vaak neemt hij controversiële standpunten in, legt hij gangbare ideeën onder zijn loupe en onderwerpt ze aan zijn kritische blik. Hoewel hij een dam wil opwerpen tegen het tegenwoordig opspelende doemdenken, slaat hij soms door naar de andere kant en schuift hij overduidelijke politieke onwil en onkunde onder de mat. 

Niettemin blijft dit boek een aanrader om je blik op de wereld te verruimen, de twijfel toe te laten en zo jezelf scherp te houden. De stijl is bovendien erg vlot, onderhoudend, boeiend en uitdagend. Dit is een uiterst interessant en informatief boek dat een helicopterbril op je neus zet en dat, afhankelijk van je eigen visie, al dan niet aangenaam wegleest.

Mooie zinnen (158)

Er zijn heel veel manieren om levend te zijn, maar er is slecht één manier om dood te zijn.

(De geschiedenis van de liefde, Nicole Kraus)

Mooie beelden (207)

23 januari 2020

Als je Hars van Ane Riel begint te lezen, is het moeilijk stoppen. In het Engels heet zo’n boek mooi een pageturner, of een unputdownable, en dat is hier zeer zeker het geval. Een bladzijdraaier of een onneerlegbare dus.

De zesjarige Liv woont met haar ouders Maria en Jens afgezonderd op een schiereiland. Ze komen aan de kost met wat timmerwerk en kerstbomenverkoop. Als jongeling zag Jens zijn vader neergebliksemd worden en zijn broer Mogens het ouderlijk huis verlaten. Twee gebeurtenissen die er bij hem inhakten en een nefaste invloed hebben op zijn volwassen leven.

Na een ongeluk van Liv’s tweelingbroertje Carl en haar doodgeboren zusje gaat het leven van het jonge gezin steil bergaf. Moeder Maria begint te eten en te vreten en wordt zo dik dat ze haar bed niet meer uitgeraakt, vader Jens stapelt zijn huis vol met rommel, afval en spullen die hij ‘s nachts ontvreemdt uit onbewaakte tuinen, schuren en woonhuizen.

Uit schrik om zijn dochter Liv, die de schoolleeftijd heeft bereikt, te verliezen, laat hij de politie geloven dat ze verdronken is, maar hij verstopt haar in een afvalcontainer op zijn erf, dat hij dan met verbodsborden, slagbomen, wolfsklemmen en valstrikken beveiligt. Zijn huis wordt een vuilnisbelt, zijn liefde voor Liv is ontzettend groot maar wordt obsessief, zijn leven ontspoort, en het verleden probeert hij te conserveren in hars, net zoals hij een barnsteentje met een miljoenen jaren oude mier erin bewaart.

Het is prachtig, zelfs ontroerend, om die doodenge, gestoorde wereld te bekijken door de ogen van de zesjarige Liv, want zij ziet, net als haar vader, geen chaos in al die troep, maar een onverbrekelijke eenheid, en ze beschouwt haar leven in het ontspoorde gezin dan ook als volstrekt normaal. Zo leert ze dat stelen niet echt stelen is maar beter gebruiken, dat als je ‘s nachts dieren doodt ze geen pijn voelen. Ze kijkt op naar haar vader en is erg aan hem gehecht, wat op die leeftijd natuurlijk niet verwondert. Je gunt haar een goed leven bij haar ouders, want die bedoelen het niet slecht, maar tegelijk wil je haar laten ontsnappen uit die ellendige situatie.

Het proza van Ane Riel zit vol humor en is zeer beeldend, ze danst als het ware door alle rommel heen en weet het macabere zo mooi in te pakken dat je vergeet dat de situatie huiveringwekkend is en afglijdt van min of meer normaal naar extreem en uiteindelijk naar de totale waanzin. Ze weet er bij de lezer zelfs sympathie mee op te wekken voor deze zonderlinge familie.

Een beklijvend, ontroerend boek, was het geheel unanieme oordeel van Leesgegroet. Macaber bij momenten, maar o zo innemend en meeslepend. Maar om daar nu het label ‘thriller’ op te plakken, nee, dat past niet echt. Er gebeuren wel ongelukken en moorden en zo, maar het is geen whodunit of spannend misdaadverhaal vol actie en gevaar. Het is tragisch, bizar, verontrustend, maar vooral krachtig en hoogst origineel. Samengevat: een leesgenot voor Leesgegroet.