In De familie Martin worstelt David Foenkinos met het witte blad en spreekt met zichzelf af dan maar een boek te schrijven over de eerste de beste mens die hij op straat tegenkomt. Dat blijkt de bejaarde dame Madeleine te zijn, weduwe met twee dochters. Zomaar iemand op straat is natuurlijk geen garantie voor een zichzelf vullende roman, maar als Madeleine nog als naaister bij Karl Lagerfeld blijkt te hebben gewerkt, aan een beginnende Alzheimer blijkt te lijden, en als haar dochter Valérie de druk van haar moeders zwakker wordende schouders wil halen en dan maar zelf (samen met haar man en twee kinderen) in het verhaal stapt, worden dat gedroomde aanvullingen op het oorspronkelijke concept. Al helemaal als ook nog huwelijksproblemen, tienerperikelen en kantoorpesterijen aan het licht komen.
Hoewel Foenkinos beloofde een waargebeurd verhaal te schrijven, lopen feit en fictie toch een beetje door elkaar. Want als Madeleine plots wil achterhalen waarom haar grootste geliefde haar lang geleden dumpte, en als Valérie haar man wil verlaten, zijn dat dan voornemens die ze uit zichzelf nemen, of is het om hun personages in de roman meer kleur en schwung te geven? Is het de werkelijkheid die de fictie beïnvloedt, of verdraait de fictie de werkelijkheid?
Feit is: gooi al deze ingrediënten in een terrine en Foenkinos en maakt er een heerlijke soep van. Een ode aan de literatuur als het ware. En een portie lekker leesvoer voor een winteravond.
