Leestips (245)

Arnon Grunberg Tirza

Jörgen Hofmeester is een man van stand, hij heeft twee dochters en doodt zijn tijd met rondhangen op Schiphol. Dochter Ibi woont ergens in Frankrijk, Tirza woont nog thuis. Ze heeft net haar eindexamen afgelegd en geeft een groot feest voor haar vrienden. Na het feest wil ze met haar lief Choukri door Afrika trekken. 

Voor Jörgen hen naar de luchthaven van Frankfurt voert, wil hij een weekendje met hen doorbrengen in zijn ouders’ huis op de buiten. Waar hij hen godammit op keukentafelseks betrapt. Nadat ze vertrokken zijn naar Windhoek, vindt hij Tirza’s iPod in de auto en probeert haar te bellen, maar krijgt geen gehoor. Ook latere pogingen worden nooit beantwoord. Hij vliegt dan maar zelf naar Namibië om hen te gaan zoeken.

Daar ontmoet hij Kaisa, een klein meisje dat zich aan hem aanbiedt. Hij neemt haar mee op zijn zoektocht naar zijn dochter. En vertelt haar dan zijn ware verhaal. Dat toch enigszins anders verloopt dan wat hij ons eerder voorhield. Het toont ons een heel andere, jaloerse, ja zelfs destructieve Jörgen. 

Waartoe een door zijn puberdochter afgewezen vader in staat is, zullen we hier niet vertellen. Dat moet je zelf ontdekken in dit prachtige boek over een gedesillusioneerde, angstige, tragische vader die alle macht en controle over zijn dochters en uiteindelijk eigen leven verliest.

 

Poëtegem (247)

Aan Rika (Piet Paaltjens)

Slechts éénmaal heb ik u gezien. Gij waart
Gezeten in een sneltrein, die de trein
Waar ik mee reed, passeerde in volle vaart.
De kennismaking kon niet korter zijn.

En toch, zij duurde lang genoeg om mij,
Het eindloos levenspad met fletse lach
Te doen vervolgen. Ach! geen enkel blij
Glimlachje liet ik meer, sinds ik u zag.

Waarom hebt gij van dat blonde haar,
Daar de englen aan te kennen zijn? En dan,
Waarom blauwe ogen, wonderdiep en klaar?
Gij wist toch, dat ik daar niet tegen kan!

En waarom mij dan zo voorbijgesneld,
En niet, als ’t weerlicht, ’t rijtuig opgerukt,
En om mijn hals uw armen vastgekneld,
En op mijn mond uw lippen vastgedrukt?

Gij vreesdet mooglijk voor een spoorwegramp?
Maar, Rika, wat kon zaalger voor mij zijn,
Dan, onder hels geratel en gestamp,
Met u verplet te worden door één trein?

Leestips (244)

Plotseling, alleen Isabelle Autissier

Ludovic en Louise komen tijdens hun wereldreis per zeilboot terecht op een onbewoond en onherbergzaam eiland ergens in Antarctica. Na een storm is hun boot vergaan en moeten ze zien te overleven in een vervallen barak die door vroegere bewoners is achtergelaten. Met de winter in aantocht wordt dat geen sinecure en is er ook niet meteen hoop op redding. 

De schrijfster zelf is een ervaringsdeskundige op het gebied van solo rond de wereld zeilen, en is dus gewoon aan een hard leven en eenzaamheid. Dat weet ze dan ook puik te beschrijven. Bovendien schrijft ze zeer verlokkelijk en stuurvast over het leven en het moeizaam overleven van haar personages in een precaire situatie. Honger, uitputting, isolatie, eenzaamheid stellen hen en hun relatie zwaar op de proef. Dat ze moeten doorzetten in die abominabele omstandigheden is essentieel, maar helemaal niet vanzelfsprekend. 

Dit is een beklemmende roman over een relatie onder druk, een moeizame zoektocht naar eten en drinken, en naar misschien overleven of waarschijnlijk sterven.