Poëtegem (294)

(Anouk Smies)

Ik ben geen natuurlijk persoon
Ik besta niet en wel
Ik woon op de wereld zonder achternaam
Ik heb de persona rond mijn ISBN-nummer afgeschud
en communiceer analoog
Ik draag alleen bij
aan de wereld die ik verlang
Ik prostitueer mijn lichaam niet voor nut
Het rapen van paddenstoelen kun je zien als een baan
Kun je zeggen waaraan jij denkt van niet
Elk antwoord dat niet uit het hart komt
heet geleende kennis en vervalt
Ik draag alleen bij
aan de wereld die ik verlang
Je kunt je voorstellen dat als iedereen dit doet
er spoedig harmonie zal heersen
Mensen die denken dat ik staatsgevaarlijk ben
hebben een punt
De staat is panisch voor fantasie
en geluk dient de mensen die zich bewusteloos werken
Voel je je bang?
Dan verklap ik dat angst een concept is
dat door millennials wordt ingestampt
Als je naar het portaal van je navel luistert
zul je na een symbolisch aantal minuten
transformatie opmerken
Ik draag alleen bij
aan de wereld die ik verlang

24 april 2025

Het moerasmeisje Delia Owens

Het zesjarige meisje Kya woont in een hut in de moerassen van North Carolina. Haar familie heeft haar verlaten en ze moet het leven helemaal alleen aanpakken. Niet simpel op zo’n jonge leeftijd, maar ze slaagt wonderwel. Ze heeft talent, leert van dieren, ze jaagt, ze verkoopt mosselen en vis aan winkels in een nabije stad. Als opgroeiende tiener trekt ze de aandacht van twee jongens in de buurt, de vriendelijke Tate en de arrogante Chase. 

Al in het begin van het verhaal komen we te weten dat Chase vermoord is en dat Kya daarvan wordt verdacht. Het boek wisselt af tussen het onderzoek naar de moord en Kya’s jonge leven met weinig menselijk contact in een niet voor de hand liggende omgeving. 

Zelf biologe zijnde, weet auteur Delia Owens het leven in de moerassen en het overleven in de ruige natuur treffend weer te geven. Het verhaal is wat lang uitgesponnen en daardoor hier en daar langdradig, maar het blijft wel boeien tot het einde. Al gold dat niet voor alle Leesgegroeters, want voor sommigen kwam de roman aardig dicht in de buurt van een stationsroman.

 

20 maart 2025

Mijn man van Maud Ventura vertelt het verhaal van een jonge vrouw die tuk is op haar man. Zo tuk dat ze vervuld van liefde, gefascineerd, bezorgd, overgevoelig, afhankelijk en onzeker in haar huwelijk staat. In feite zit ze gevangen in haar eigen leven, en dat weet Ventura in haar debuutroman scherp en eerlijk weer te geven. Zo creëert ze een voortdurende spanning tussen verbinding en vrijheid, liefde en frustratie, verwachtingen van de buitenwereld en van zichzelf als partner. De vrouw voert een innerlijke strijd die bij momenten nogal complex wordt, en die uiteindelijk leidt tot een relatie die balanceert tussen superliefde en destructie. 

Leesgegroet was, zoals gebruikelijk, verdeeld over deze debuutroman. Smaken verschillen, maar leesgoesting blijft bestaan. Daar zijn we aan gewoon en daar doen we het mee. Vond de een de protagonisten te oppervlakkig, smulde de ander van de zotternijen en complexiteit van de vrouw, maar samen werden we verrast door het onverwachte slot. Voorwaar, een aanrader, al zal niet iedereen het daarmee eens zijn.