De kleurloze Tsukuru Tazaki en zijn pelgrimsjaren van Haruki Murakami.
Tsukuru Tazaki nadert de veertig. Hij ontwerpt treinstations, gaat af en toe zwemmen en leidt een redelijk monotoon leven. Zo’n vijftien jaar geleden kreeg hij een zware klap te verduren: zijn vier jeugdvrienden lieten hem van de ene op de andere dag vallen, zonder aanwijsbare reden. Samen vormden ze nochtans een zeer hechte kliek: de Blauwe, de Rode, Witje en Zwartje en hijzelf, de kleurloze. Tsukuru ging door een diep dal, aan de dood denkend en zelfmoord overwegend. Toch slaagde hij erin uit die put te klauteren. Hij leefde kleurloos verder, zonder zich nog te hechten aan nieuwe vrienden. Tot hij op Sala botst, een flukse jongedame die hem aanmoedigt om in zijn onverwerkt verleden te graven. Tsukuru zoekt contact met zijn oude jeugdvrienden en langzaam wordt de reden duidelijk waarom ze hem destijds hebben achtergelaten.
Zoals gebruikelijk bij Murakami worden droom, fantasie en werkelijkheid door elkaar geweven op een onnavolgbare en volstrekt geloofwaardige manier. Liefde, vriendschap en eenzaamheid vormen zoals wel vaker bij Murakami, de hoofdthema’s in zijn toch al twintigste roman. Een wederom zeer meeslepend verhaal dat op een erg lumineuze en onderhoudende manier wordt verteld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten