Allemaal samen en elk apart lazen we met Leesgegroet De verzamelaar van John Fowles. Daarin wordt een ouderloze en zwaar gestoorde
psychopaat opgevoerd die vlinders verzamelt, de loterij wint, en dan maar in de
ban raakt van het onbekende, maar voor hem hemels mooie meisje Miranda. Na een
lange en zeer minutieuze voorbereiding ontvoert hij haar en houdt haar gevangen
in de kelder van zijn afgelegen huis dat hij speciaal met dat doel van zijn
loterijgeld heeft gekocht en ingericht. Het is hem niet te doen om seks of pijn
of ander misbruik. Neen, hij behandelt haar goed, geeft haar volop te eten en koopt alles
wat ze hebben wil.
Zelf zegt hij daarover: “Wat zij geen moment snapte was dat het mij om
het hebben ging. Het was genoeg dat ik haar had. Verder hoefde er niets te
gebeuren. Ik wilde haar alleen maar hebben, veilig opgeborgen, eindelijk.”
Het enige wat zij wil, is natuurlijk ontsnappen, maar dat lukt niet. Ook
al spreekt ze een hele trukendoos aan om dat toch te proberen: baas of
therapeut spelen, lief zijn, vechten, misleiden, charmeren en smeken, tot
verleiden toe. Zo wordt haar gevangenschap een lange lijdensweg, met maar heel af
en toe een sprankeltje hoop. Op ontsnapping dan.
In deel 1 van het boek vertelt de ontvoerder – door Miranda de Calibaan
genoemd, naar Shakespeares The Tempest, dat verrassende gelijkenissen vertoont
met dit boek – zijn stuk van het verhaal. Halfweg keren de rollen om en wordt dezelfde
lijdensweg herschreven, maar dan vanuit het standpunt van de ontvoerde Miranda.
Ze heeft het niet alleen over haar gevangenschap en al haar
ontsnappingspogingen, maar ook over haar relaties met haar familie en ene G.P.
op wie ze verliefd was.
De verzamelaar is geschreven in 1963. Dus in het
tijdperk voor er nog maar sprake was van Dutroux, Priklopil en andere Fritzls. Maar
het doet er uiteraard aan denken. Aan de gruwel en de horror, die niet alleen
in de boeken voorkomen. Fowles heeft Miranda
als het ware zo lang in de kelder laten zitten om de gedachten en handelingen
van zijn beide protagonisten te kunnen doorgronden, en dat heeft hij met verve
gedaan.
Het boek had ons allemaal met een rillerig gevoel achtergelaten. Goed geschreven
en helemaal uitgepuurd en zo, maar ook huiveringwekkend. Te bedenken dat een
mens tot zulke barbarij in staat is. De bespreking ging dan ook naadloos over in
gedachten en bedenkingen over de Dutrouxs van deze wereld, over gezinsdrama’s,
kindermoordenaars en amants fous.
Conclusie: een geslaagde leeservaring, maar wat zwaar op de maag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten