Gelezen: Max Blecher Gelittekende harten, uit 1938, uit het Roemeens vertaald door de
onvolprezen gouddelver Jan H Mysjkin. Blecher stierf (mei 1938) op 29-jarige
leeftijd aan ruggenmerg-tbc, na 10 jaar sanatorium. De roman speelt zich af in
zo'n sanatorium in Berck, Frankrijk. Het is een onthutsend, aangrijpend soms
bijtend hilarisch verhaal van ziekte, dood, liefde, eros, solidariteit...
zonder de opstandigheid die men zou kunnen verwachten. De auteur heeft het
graag over de ‘alledaagse onwerkelijkheid’. Niet opbeurend, wel zeer sterk!
“Er zijn
eenvoudige momenten in het bestaan, banale momenten van eenzaamheid, die overal
kunnen voorkomen, ook op straat, wanneer de atmosfeer van de wereld plotseling
verandert en abrupt een nieuwe betekenis krijgt, die zwaarder en vermoeiender
is.” p.63
“Ik besefte
toen pas echt dat de dingen en de decors waarin de mensen hun meest vertrouwde
en meest wezenlijke uren doorbrengen in wezen niemand toebehoren... De mensen
passeren er, meer niet...” p.211
In het
Dagboek van Mihail Sebastian lezen we op 5 juni 1938 :
“Blecher is
gestorven. Ik dacht niet langer aan zijn dood die eindelijk erbarmen met hem
had, maar aan zijn leven dat mij rillingen bezorgde. Zijn leed was te groot om
medelijden of tederheid te kunnen aanvaarden.” p.189
Bijdrage door Luc Denorme
Geen opmerkingen:
Een reactie posten