zondag 22 januari 2017

12 januari 2017



Om het nieuwe jaar in te zetten, lazen we Schaduwkind van P.F. Thomése. Schaduwkind is een heel persoonlijke ontlading over het verlies van zijn dochtertje Isa.
“Waar ze nooit was, daar zal ze altijd blijven.”
Een verslag kun je het niet noemen, veeleer is het is de verwerking van een verlies, een zoektocht naar troost in de taal, naar betekenis en houvast, een poging om het onnoembare te benoemen. In aangrijpende bewoordingen probeert Thomése de ontregeling van zijn bestaan in zinnen te vatten. Wie een dergelijk verlies heeft gekend, herkent allicht de verbijstering en de machteloosheid, het eindeloze verdriet van de schrijver: “Alles wilden we begrijpen, in elk feit zochten we houvast tegen het vallen. In het peilloze niets.”
Wat er precies is gebeurd, komen we niet te weten. Hoe oud het kindje is geworden, hoe de moeder omgaat met het verlies, wat de omgeving denkt, daar gaat het maar in mindere mate over. Dit boek is vooral een hoogstindividuele poging in woorden uit te drukken wat de schrijver voelt bij dit immense verlies. In feite is het een poëtische ontboezeming, een langgerekt gedicht, het staat niet met de voeten in de aarde, het zweeft er een eindje boven.
Zo’n diepgravend boek ontlokt natuurlijk verschillende reacties. De een vindt het prachtig geschreven en een troost voor het gemoed. De ander vindt het te poëtisch en dus te vaag, nog een ander net iets te persoonlijk om zomaar te delen met de rest van de wereld. Een terechte opmerking is bovendien dat als je net zwanger bent of je bent een jonge ouder, dan wil je niet graag lezen over een dergelijk verlies. Dan komt het allemaal wat te dichtbij en leg je automatisch een link naar je eigen situatie, terwijl je daar helemaal geen behoefte aan hebt. In ieder geval komt de auteur alle respect toe bij de poging om zijn verlies een plek te geven.
Zorgde het eerste boek van 2017 voor verschillende meningen en een diepgravend gesprek, in ieder geval was het duidelijk dat de schrijver met zijn worsteling met de taal en de dood een gevoelige snaar weet te beroeren.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten