Leestips (193)

Delia Owens Het moerasmeisje

Wat. Een. Prachtig. Boek.

Ik denk dat het mijn boek van het jaar wordt. De achterflap leert mij dat de schrijfster een leven als wildlife biologe in Afrika achter de rug heeft. Wel, dat merk je aan haar heerlijke natuurbeschrijvingen. Zoiets bedenk je niet. Toch niet zo gedetailleerd. Het boek ademt ontzag voor de natuur uit. En neen, het bevat geen ellenlange natuurbeschrijvingen (die het verhaal in de weg staan en vertragen), maar (heel) veel korte, accurate, sprekende en terzelfdertijd ook poëtische. Die perfect bijdragen aan het creëren van de leefwereld van het hoofdpersonage Kya. “Ze liep als een slaapwandelaar terwijl de maan zich naakt uit het water hees en tak voor tak door de eiken omhoogklom. De gladde modder op de oever van de lagune straalde in het intense licht en honderden vuurvliegjes bespikkelden het bos."

Ook refereert bijna elke vergelijking die ze maakt aan de natuur: "Pansy nestelde zich als een forse kip in de stoel, streek hier en daar een veer glad en zette haar tas als een gekoesterd ei op haar schoot." "Het maakte haar zo kwetsbaar als de buik van een egel."

Je merkt continu dat de dame weet waarover ze het heeft. Ze heeft het doorleefd. Het spat van elke bladzijde. Het klinkt uit elke zin.

En dan het verhaal. Meeslepend mooi. Triest ook, in wezen. Hoe eenzaam Kya is en hoe ze - als ze al een keer wat hoop heeft - toch (bijna) telkens weer teleurgesteld achterblijft. Ik heb het verhaal gesavoureerd als een dure, zoete wijn. En telkens als ik het boek weglegde, dacht ik: "Wat mooi." en terzelfdertijd: "Hoeveel heerlijke bladzijden blijven er nog over?".

Mooi van inhoud en mooi van taal. Mijn advies: stel het lezen van dit boek niet langer uit dan nodig.

Gelezen en bejubeld door Geert