Filippica’s Amélie Nothomb
Het al wat oudere koppel Emile en
Juliette is het leven in de stad moe, en neemt zijn intrek in het huis van hun
dromen op een afgelegen plek in de natuur. Algauw krijgen ze bezoek van hun
overbuur, en dat is, anders dan gedacht, geen beleefdheidsbezoekje, maar het
begin van een reeks bizarre dagelijkse bezoekjes, stipt van vier tot zes. De
buurman met de fantastische voornaam Palamède - in het oeuvre van Nothomb
gingen andere illusteren hem voor zoals Prétextat, Epifanius, Pannonique,
Zoïlus, Astrolabe en Aliénor - zit er twee uur op een stoel, drinkt zijn koffie
en zegt geen woord, behalve ja en nee als respons op de vragen van Emile. Als
Emile en Juliette het burenechtpaar uitnodigen voor het diner, blijkt de
buurvrouw een dikke, afzichtelijke vrouw te zijn die nog maar weinig menselijks
heeft en nadien door hen wat oneerbiedig de ‘cyste’ wordt genoemd.
Als Palamède’s dagelijkse bezoekjes
blijven aanhouden, raakt Emile steeds meer van slag en beginnen de gedachten in
zijn hoofd te tollen en te malen in een poging Palamède - en zichzelf - te
doorgronden. Maar op een nacht kan hij de slaap niet vatten en gaat hij af op
een ronkend geluid bij de buren, en ontdekt zo Palamède die met draaiende motor
zijn leven wil vergooien. Hij redt hem op het nippertje. Terwijl Palamède
enkele dagen in het ziekenhuis verblijft, brengen Emile en Juliette zijn vrouw
te eten.
Ondertussen rijpt bij Emile het idee
dat zijn buurman echt dood wil, en voelt hij zich schuldig dat hij hem dat
heeft belet. Hij bedenkt ook dat Palamède geen tweede poging zal ondernemen,
dus blijft een beetje hulp van zijn kant over als ultieme oplossing.
Zo’n niet alledaags en zelfs
controversieel, maar toch spitsvondig uitgangspunt spreekt natuurlijk tot de
verbeelding. Dat de regelmatige, stilzwijgende bezoekjes een mens die zijn
zaakjes op orde denkt te hebben, zo uit evenwicht kan brengen, roept uiteraard
vragen op, zoals daar zijn: welke invloed hebben anderen op ons leven? Wat weet
de mens over zichzelf? Kun je vanuit een goed hart niet alleen iemand redden,
maar ook iemand doden? Wat zou je zelf doen in dergelijke situatie? Dat deze en
andere vragen voor Leesgegroet stof waren voor een boeiende en avondvullende
discussie, was wel te verwachten.
Anderzijds kon niet iedereen de
directe, ietwat spottende stijl van de Brusselse auteur appreciëren. Dat het
niet al rozengeur en maneschijn is bij Nothomb, bleek ook uit het wat
beklemmende, zelfs macabere verloop van dit verhaal.
Niettemin kon Leesgegroet zich scharen
achter deze conclusie: dit is een tot de verbeelding sprekend, soms cynisch,
maar altijd indringend boek. Indien je de bijwijlen ondeugende stijl in Filippica’s
niet lust, probeer dan een van Nothomb’s andere boeken. Er is keus te over.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten