Verdwijnende aarde van Julia Phillips speelt zich af aan het uiteinde van de wereld in Kamtsjatka, waar het koud is en ver van alles. Maar, hoe raad je’t, net zoals hier gebeuren er ook daar rare dingen, want op een dag is er de onrustwekkende verdwijning van twee zusjes, en de politie die er niet in slaagt de zaak op te lossen.
Wat volgt is geen spannende zoektocht naar de meisjes, maar een weergave van hoe de lokale gemeenschap erover denkt en ermee omgaat. De vrees, de onrust en hoop van de mensen, de angst van de vrouwen, het verslag van een getuige, het onveiligheidsgevoel van de mensen, dat is waar deze roman het moet van hebben.
Volgens een deel van Leesgegroet komt dat alles er echter zeer fragmentarisch uit en dat bevordert de leeslust geenszins. De verdwijning verdwijnt helemaal naar de achtergrond en je vraagt je af waar het eigenlijk naartoe gaat. “Waarover gaat het eigenlijk?” vroeg André zich letterlijk af. Daarenboven zijn de moeilijke Russische namen en bijnamen van de personages onmogelijk te onthouden waardoor het verhaal, dat al zo chaotisch is, net zo moeilijk te volgen is.
Een ander, en ruimer, deel van Leesgegroet kon zich echter wel vinden in het veellagige verhaal in dat onherbergzame, geïsoleerde, mooie, maar enigszins deprimerende gebied, dat “in de goede, oude en veilige Sovjettijd zonder buitenlanders was, maar nu ‘vol’ zit met migranten, gastarbeiders en criminelen.” Tiens, waar hebben we dat nog gehoord?
De roman geeft een tamelijk goed beeld van het wat armoedige en troosteloze Russische leven van de vrouwen ginder. Al bij al is het “geen superverhaal, maar het las vlot en het kon me wel boeien.” is dan ook een redelijk accurate samenvatting van Katelijne. Bovendien heeft Agnes hierdoor “het samenleven in Rusland beter leren kennen, hoewel het vooral armoe en miserie betrof.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten