Tsukiko is 38 en alleenstaand en na haar werk overdag brengt ze haar avonden etend en drinkend door in haar stamcafé, waar ze op een dag haar vroegere leraar Sensei tegenkomt. Vanaf dan ontmoeten de twee elkaar geregeld, hoewel er geen echte toenadering lijkt te ontstaan. Het gaat grotendeels over koetjes en kalfjes. De liefde die op de lange duur toch ontluikt, wordt niet echt beleefd, maar alleen ervaren in de afwezigheid van de ander. Het zijn twee eenzame zielen die moeite hebben de ander dichtbij te laten komen, de ander lief te hebben en vooral zichzelf te laten liefhebben.
Het betreft hier dus veeleer een melancholische, serene en beschouwelijke kijk op twee onaanzienlijke en haast overbodige levens dan een passioneel liefdesverhaal. Er wordt veel gedronken en gegeten in het café, maar ook veel geaarzeld en getwijfeld. En dat doet de lezer ook als antwoord op de vraag: was dit nu een goed boek?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten