Antoine is 35 en trekt naar het bejaardentehuis om zich te oefenen in het sterven. Hij brengt er zijn tijd door in de wachtkamer van het leven, de status quo tot de dood zeg maar, zonder scrupules en zonder gêne. Hij reflecteert er over het leven, mijmert erop los, en voelt zich merkwaardig genoeg helemaal thuis tussen de bejaarde medemensen.
Mensen willen het leven wel eens te vlug af zijn en reppen zich van hier naar ginder tot ze erbij neervallen en plots en/of te laat merken dat ze geen tijd hebben genomen om ook volop te proeven en te genieten van dat leven. Gelukkige dagen rekent af met de drang van (sommige) mensen om door het leven te rennen, om zo snel mogelijk zo veel mogelijk dingen gedaan te krijgen. Graff houdt de mens aldus een spiegel voor op zijn eigen gekende onderkoelde wijze, met een vleugje cynisme, een portie humor en veel vrolijkheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten