In Wie storm zaait brengt T.C. Boyle drie excentrieke personages samen. Vietnamveteraan Sten wordt op cruisevakantie in Costa Rica overvallen door enkele warmbloedige snaken. In een reflex vermoordt hij een van die kerels met de blote hand. De lokale autoriteiten leggen hem niet al te veel in de weg en thuis wordt hij ontvangen als een held.
Zijn schizofrene zoon Adam is heel wat minder held, heeft zichzelf uit de maatschappij gesloten en identificeert zich met John Colter, een rauwe 18de-eeuwse Amerikaanse pelsjager die leefde in en van de natuur. En dan is er ook Sara, hoefsmid en een dwarse anti-establishmentvrouw die zo ongeveer tegen alles is, maar vooral tegen de overheid.
Als Sara en Adam elkaar toevallig ontmoeten, valt zij voor hem als een blok. Ze beginnen een relatie, maar hun zelfgezochte plek in de marge of net buiten de maatschappij zorgt voor heel wat spanning en geweld. Zo stookt Boyle het vuur langzaam op met steeds gewelddadiger, gevaarlijker en stormachtiger gevolgen waarbij er ook enkele doden vallen.
“Wie storm zaait geeft een inkijk in de Amerikaanse samenleving, in de oppervlakkigheid waarmee ze op mentale problemen reageert, of die net negeert”, aldus Emilie. “Twee gelijkgestemde zielen die elkaar vinden in hun afkeer van de gangbare maatschappij met vuurwerk als gevolg. En dat in combinatie met wapenvrijheid heeft mij een paar keer serieus de wenkbrauwen doen fronsen want de sfeer wordt in het boek alsmaar dreigender: van de ogenschijnlijke grappige sfeer op de bus tijdens de cruise tot het genadeloos afknallen van onschuldige mensen. Een dode meer of minder, het lijkt een fait divers, de heldendaad van de vader op vakantie wordt zelfs hemelsbreed bejubeld in de media. Tot het een poos later omgekeerd is en de ouders vluchten van de media omwille van hun doorgeslagen wapengekke zoon. De klopjacht op Adam/Colter doet me denken aan het verhaal Coninckx van onlangs.”
Ellen voegt daaraan toe dat het boek “wel zeer gemakkelijk las, maar de ‘macho’ schrijfstijl lag mij niet. Het eerder gewelddadige thema sprak me ook niet echt aan.”
Samengevat vond Leesgegroet dit een vlot leesbaar boek, met veel geweld en herkenbare Amerikaanse stereotypen, maar het is tegelijk een van die boeken “die je niet zou lezen als het niet moest voor Leesgegroet.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten