William Shakespeare heeft een tweeling, dochter Judith en zoon Hamnet. Het is eind zestiende eeuw, de pest woedt alom in Engeland en treft ook Judith, die het zwaar te verduren heeft maar het uiteindelijk redt. Hamnet heeft minder geluk en sterft al op elfjarige leeftijd aan de zwarte ziekte.
Door hem niet bij naam te noemen, ontwijkt de schrijfster de ontegensprekelijke stempel en invloed van de schrijver Shakespeare, maar zet ze hem neer als een doodgewone, maar zeer afwezige vader. Hij is zijn eigen vader, die hem mishandelde, ontvlucht en woont en werkt in Londen. Toch raakt het verdriet om zijn zoon hem diep en dat verwerkt hij in een toneelstuk. Of dat in historisch opzicht ook helemaal juist is, is blijkbaar voer voor twijfel, maar in dit boek is de vermaardste tragedie ter wereld Hamlet wel degelijk Shakespeare’s verwerking van de ontijdige dood van zijn zoon.
Moeder Agnes, die ook al veel buitenshuis is, is druk doende met haar torenvalk en haar kruiden, maar daarmee kan ze haar zoon niet redden. Het boek focust vervolgens vooral op de treurende moeder Agnes, die er met de opvoeding van de kinderen en de last van hun ziekte, en uiteindelijk de rouw om het verlies van haar zoon, zo goed als alleen voorstaat.
O’Farrell typeert zich door haar erg poëtische stijl en dromerige taal, gedetailleerde beschrijvingen en lyrische observaties.
Door enkele coronagerelateerde afwezigheden was er maar een beperkt groepje lezers aanwezig in onze aloude, gastvrije bib. Bij enkele koekjes en drankjes hadden we er een gezellig en uitermate boeiend rendez-vous over de meest diverse en uiteenlopende onderwerpen, waaronder ook het gelezen boek.
Dat boek werd door een ruime drievierdemeerderheid omschreven als lekker leesvoer, maar niet in die mate dat het zal blijven nazinderen. Een eenvierdeminderheid vond het verhaal dan weer serieus uitgerokken en daardoor redelijk saai. Wat de onfortuinlijke afwezigen ervan vonden, zullen we wellicht tijdens onze 21 aprilbijeenkomst te weten komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten