De levens van Florence en Edward in de jaren zestig zijn niet erg gelijklopend, maar toch stappen ze in de huwelijksboot. Echter, nog voor de eerste huwelijksnacht zal hun bootje tot zinken komen.
Het klinkt nogal zwaar en destructief, maar dit desondanks erg rijke verhaal spitst zich toe op de communicatie tussen het jonge koppel en vooral het gebrek daaraan, en op hun onvermogen om eerlijk en dicht bij elkaar te komen, zoals je van jonggehuwden zou kunnen verwachten. De tijdsgeest is puriteins, er heersen veel taboes en daar geraken de partners met geen mogelijkheid overheen. Zoals we dat van een van de beste Britse schrijvers van het moment gewoon zijn, wordt die onmogelijkheid in alle grote en kleine details en met branie uit de doeken gedaan.
In het boek klinkt het erg treffend: “Wat stond hun in de weg? Hun persoonlijkheid en verleden, hun onwetendheid en angst, schuchterheid, overgevoeligheid, gebrek aan zelfbewustheid of ervaring of gemak in de omgang, en ook nog het staartje van een godsdienstig verbod, hun Engelse achtergrond en klasse en de geschiedenis zelf.”
(Onlangs) Graag gelezen.
BeantwoordenVerwijderenHet boek heeft mij meteen getriggerd om de verfilming ook te willen zien.
En ook die vond ik heel goed.
Geert