‘Vroeger was alles beter’: dat zou het levensmotto kunnen zijn van de man die Ove heet. Hij voelt zich dan ook niet thuis in de wereld van vandaag, tezamen met alle poespas, lawaai en kouwe drukte. Bovendien mist hij zijn overleden vrouw. Om die redenen wil hij zich van het leven beroven, maar dat lukt niet goed. Het toeval staat elke keer weer in zijn weg.
In korte hoofdstukjes kabbelt Ove’s leven voorbij in een wijk en tijd vol verandering. Nors en stug als hij is, drijft zijn leven op rouw om zijn vrouw en nostalgie naar vroeger. Hij bindt de strijd aan met de moderne tijd, waarin iedereen voortdurend de regels overtreedt en doet wat hem goeddunkt. Maar als steeds meer mensen om zijn hulp vragen bij allerlei klusjes, kan hij niet weerstaan, temeer omdat hij het geklungel van zijn buren niet kan aanzien.
Een man die Ove heet is een traag kabbelend, tragikomisch verhaal over een brompot die langzaam ontdooit tot ook zijn zachte kant zichtbaar wordt. De meerderheid van Leesgegroet had daar wel oren naar, hoewel een minderheid zich stoorde aan een overdaad aan ‘als’ en 'zoals'-vergelijkingen en aan wat te veel voorspelbaarheid. Het verhaal heeft wat weg van Hendrik Groen (zie Leestips 138 en 233) en De honderdjarige man (zie Leestips 4), twee boeken met een grappige kijk op de man op leeftijd, maar is minder spitsvondig.
Ove is in een makkelijke taal en eenvoudige stijl een ietwat simpel verhaal dat zonder veel inspanning en met een glimlach wegleest, maar is niet het boek dat je aan buren en vrienden zou aanraden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten